Pathologieën

stem goed houden kon. Hij zeide nederig, zoodat andere jongens dat verwonderd hoorden:

״Vergeef me, dat ik mij gisteren niet aan je heb voorgesteld ... ik wil graag goed met je zijn ... ik heet Van Vere de With."

״Ik heet Paul. .. Pauken zeggen ze thuis en op school."

״Mijn voornaam is Johan."

Hij was nu rustig genoeg, omdat hij den jongen bij zich had. Zij liepen samen van de andere Heden af. Johan dacht, dat toch niemand weten kon, dat hij met afwijkende genegenheden voor Pauken leefde. Daarom werd hij rustig, en daardoor zeide hij strak en hooghartig: ״Je familie woont zeker pas eenige dagen hier?"

״Ik alleen . .. mijn vader-en-moeder zijn in Indië gebleven ... ik woon hier bij een oom van mij in de Goilberdingenstraat."

״Dat is dicht bij ons ... wij wonen op de Markt, in dat grijze huis . . . het is een heel oud huis, maar ook heel mooi. . . oude huizen zijn veel mooier dan nieuwe."

De half-Hollandsche jongen keek met zijn blauwachtige, zwarte oogen naar Johan op, dien hij vreemd vond. Dat hadden andere jongens uit de stad hem gisteren al verteld: dat de vader van Johan zich met niemand van de mannen uit Cuilemburg bemoeide en Johan met niemand van de jongens.

״Als je het prettig vindt," zeide Johan tegen Paul, ״dan moet je maar eens komen om ons huis en onzen tuin te zien. Ik heb veel mooie dingen ... die zal ik je dan ook laten zien ... als er iets bij is, wat je mooi vindt, zal ik je dat afstaan."

Daarna begonnen de lessen.

5.

Johan deed dien morgen, gelijk hij den vorigen dag met den jongen had gedaan. Hij ging op zulk eene wijze zitten, dat hij den jongen Paul telkens goed kon zien, wanneer hij daar behoefte aan had. Hij dacht over hun gesprek van heden. Johan had twee dingen in dat gesprek gebracht, die vreemd genoeg waren. Want hij had Pauken dadelijk gevraagd in hun huis in zijne kamers te komen, terwijl nooit een jongen van de school in hun huis kwam. Verder had hij Paul een aandeel aangeboden in zijne mooiste kunstvoorwerpen. Het was vreemd zoo te leven, en ook was het gevaarlijk. Johan dacht er over, wat hij zeggen moest, wanneer zijn vader vroeg,

31