Pathologieën

dicht bij de dun-dampende lamp vol licht, dat met gouden schijn de blinkespiegels van zijne oogen betoog. In dat zonnige lamplicht bloeiden bloemen zijner gedachten trillend open. Hij dacht aan zijnen vader het meest, van wien hij nu zonder lichamelijke genegenheden hield. Ook dacht hij veel aan zich zeiven, en of hij nog langen tijd bij zijnen vader in een huis samenleven zou.

Later bleef hij gedurende eenen korten tijd bij zijnen vader, en hij hoorde daar de prachtige klok tien uren slaan. Johan wachtte af, of de bijgeloovige postbode allicht brieven voor hun huis had, omdat dan de heldere bel beneden in de witte en klinkende portalen zou worden geluid. Maar dat gebeurde op dien avond niet, en toen het voor hem laat genoeg was geworden, begon Johan zich klaar te maken voor de nacht. Hij legde zijn gelukkig hoofd in de samenvouwing van zijn witte handen en zonder gerucht leefde Johan zich in slaap.

Johan had dien nacht droomen van eene bijzondere en gouden verfijning. Zijn vader was daarbij betrokken, maar zonder onrust. Ook Paul Mansfeld. Johan gevoelde, dat hij nu gelukkig was, en zijn geluk brak volstrekt niet met den morgen.

4.

De morgen was diep van licht en schoon van vroege zonneschijn. Het was nog geen tijd voor de lente, en toch was de lucht vol helder wit en helder blauw, dat door den wind in beweging werd gehouden. ״Wat is het daglicht mooi van morgen," dacht Johan.

Hij dacht ook aan Paul Mansfeld. Johan meende nu, dat het niet voldoende beleefd was geweest, dat hij niet tegen Paul iets had gesproken. Hij nam zich voor vanmorgen met hem te spreken. Dan hoorde hij tevens de stem van den jongen. Het verlangen naar die stem was zeer sterk. Johan ging daarvoor vroeg naar school. Hij liep met kloppend hart over de Markt, die prachtig in het licht stond. Hij vond het toen onaangenaam, dat hij zoo onrustig was geworden door het verlangen naar de stem van eenen jongen, die hij ongeveer niet eens kende. Toen Johan zag, dat Paul Mansfeld bij de school met andere jongens bezig was, verheugde hij zich daarover zoo sterk, dat hij er van schrok. Veel liever was hij nu niet naar dien invloedrijken jongen gegaan, maar hij kon het toch niet nalaten. Johan kwam bij Paul, trillende, zoodat hij onmogelijk zijne

30