Pathologieën

altijd keurig in den vorm van zijne zinnen en de waarde van zijne woorden, maar Johan was nooit overdreven in de sterkte van zijne uitingen. Nu hij ten slotte gesproken had, na langen tijd van lijden, zóó voorzichtig alsof hij woorden schreef, inplaats van woorden zeide, was hij uitgekomen met een groot verdriet, dat hem ziek maakte, dat hij niet daarover spreken kon.

Denzelfden middag aan tafel begon Johan er weer over. Hunne tafel was altijd uitmuntend opgedekt, en van vele fraaie gebruiks-dingen voorzien. De jongen verheugde zich op eene fijne wijze, die hem niet dikwijls eigen was, over hun bezit van zoovele voorwerpen van zoo'n schoonheid. In dien verfijnden toestand sprak de jongen zijnen vader aan, terwijl zijne blauwe oogen in het dun-zonnige lamplicht openbloeiden. Hij zeide: ״mijn verdriet verdwijnt wellicht weer ... dan worden wij weder over elkander tevreden." Terwijl hij dit zeide, lette hij angstig en voorzichtiglijk op den staat van zijn lichaam. Dat bleef echter rustig, zonder verdervende werking. Johan was daar zoo verheugd over, en hij genoot toen weder van eenen avond met zijnen vader.

10.

Daarna werd de jongen erger geteisterd. Over dag, wanneer hij met zijnen vader leefde, kreeg hij neigingen om dien man te omhelzen, en hem dan te kussen op zijne warme oogen en op zijnen rooden mond. Wanneer Johan die begeerte bedwingen wilde, kon hij dat alleen doen door te denken, dat hij geheel ontkleed in de armen van zijnen vader lag, die naakt was. Hij vond die gedachte wanstaltig, van afschrikwekkende verschrikking. Zóó denkende spande hij zijn lichaam op zulk eene diepe wijze in, dat het dikwijls uitbarstte, waardoor Johan ontzenuwd werd. Soms was zijne liefde voor zijnen vader hem veel te sterk. Dan omhelsde hij den man verschrikkelijk, hij kuste hem op zijne oogen en op zijnen mond, en hij noemde den man diep-kreunend ״lieveling".

Zijn vader begreep de karakterwaarde van deze onbeheerschte en hartstochtelijke aanvallen niet, waarop steeds moewheid en machteloosheid volgden. Johan kende niet het wetenschappelijk vastgestelde gehalte van zijne bijzondere gevoelens, maar hij haatte hen met afschuw, die hem lichamelijk pijnigde.

Eenmaal, eens, nadat hij eenen aanval van zijne vreeselijke liefde voor zijnen vader had dóórgeleden, dacht hij: ״misschien zou het

12