Pathologieën

trekken. Zijn vader deed onzedelijke handelingen op hem, en hij deed wederkeerig hetzelfde met zijnen vader. En het was hen beiden zeer aangenaam.

Ontwaakt schaamde Johan zich sprakeloos en wezenloos over de ontzetting van zulke gedachten. Hij keek naar zijnen vader, met zijne blauwe bloeiende oogen open van schaamte, angst en verwondering. Het was hem niet mogelijk kalm te zijn, en aangenaam. Daarbij was hij doodsbang om iets moeilijks tegen zijnen vader te doen. De verschrikkelijke moeite, die hij te doen kreeg, teneinde gewoon te blijven, maakte hem precies schuw en ongewoon. Zoodat zijn vader het merkte en hem natuurlijk liefderijk vroeg, of er eenige moeite was. Dit maakte Johan hopeloos van diepste ellende.

De droomen herhaalden zich, en zij betroffen niemand anders dan zijnen vader meer. Zij verdierven hem iederen nacht. Hij werd zenuwziek, en doods bleek. Zijne blauwe oogen verdorden, zij werden rimpelig in hun fijnspannend blauw, en dof in het wit, dat eertijds helder was. Johan zag, dat zijn vader al zijn ziek verval bemerkte, en dat maakte hem precies dieper ziek. Tenslotte zei Johan er van, kalm met zijne stem en keus van woorden, die zorgvuldig waren: ״Vader, ik heb een groot verdriet, en daar ben ik ziek van, dat ziet u wel. Maar ik kan het u niet vertellen ... en dat vind ik eigenlijk het ergste van alles ... maar misschien wordt het beter, nu ik het u gezegd heb ..."

Zij zagen elkander ontroerd aan, en deze ontroering brak Johan's kalmte en vastheid van wil. Hij snikte, ineens gebroken. Hij omhelsde zijnen vader, dien hij kuste, als toen hij nog een kleine zoon was, op diens oogen en open mond. Maar toen gevoelde Johan dezelfde slechte en aangename gewaarwording van in zijne droomen met de onzedelijke handelingen, en hij gevoelde, dat zijne kleederen vuil en vochtig werden. Toen was zijn lichaam ellendig. Hij liet zijn vader uit verlamde armen los, en hij kroop naar boven in de badkamer, waar hij zijn werkend lijf met hard en stralend water, dat koud was, af spoot. Zijn vader hoorde het water razen en ratelen. Hij werd er onrustig van, onbegrijpelijk over de schuwheid, de wildheid en de vreemde bewegingen van zijn geliefden zoon. Hij dacht aan de krankzinnigheid van zijne vrouw, die zich op eene zeldzame wijze had vermoord in eenen nacht toen iedereen meende, dat zij volkomen van zelfmoordzuchtige plannen ontslagen was. De man rilde en trilde voor zijnen jongen van angst. Johan was

11