Pathologieën

ellende schreef hij René aan, hoogstreng om opheldering van den brief uit Londen en van dit hedendaagsch stilzwijgen. Hij liep met stille voeten en bewoog de deur met stille handen omdat hun huis sliep. Hij wilde den brief voor de kamerdeur van René leggen, maar dat deed hij toen toch niet van schaamte.

9.

Na dagen van vermoeiende stilte gaf René aan Johan aan de etens-tafel een briefje over, op eenen tijd toen mevrouw even naar de achter-keuken af was. Daar stond in opgeschreven: ״Hans, jou wacht ik vanavond."

Dat maakte Johan diep verheugd, omdat dit briefje eene daad was, waartegen hij zich ontspannend verzetten kon. Hij schreef snel met goud potloodpuntje terug: ״Wacht jij maar ... ja, maar ik kom niet."

Mevrouw kwam toen weder en die vervolgde hunnen maaltijd. Johan bleef blijde met eene gebeurtenis na dagen van stelselmatige afmatting. Na den maaltijd las Johan aan den blinde voor met eene zachte, luide stem. Daarna innig gesprek met den blinde over zijnen vader, over de grachten van de stad, over de diepten en toppen van de duinen en over het blinde.

10.

Johan lag op zijne slaapplaats in de stille laatheid van den avond, die weinig geluiden meer had in de Veerstraat en de andere hoorbare straten. Hij wist van zich-zelven zeker en gewis, dat hij niet slaafs en bevolen in de kamer van René komen zou. Johan voelde aan zijn hart en aan zijne oogen, dat hij zeer sterk was, meer dan voldoende om René te weerstaan als die komen durfde. Johan luisterde of hij de handen van René aan de straatdeur hoorde en zijne voeten op de treden van de trap. Het wachten maakte niet moew, maar sterk.

Hij hoorde René: eerst aan de deur, toen in den trap. Nu kon hij komen met geweld. Johan zette zich op om niet toe te geven, zoodat zijn toestand van lichaam en ziel oversterk was, onbuigbaar.

René kwam niet in de kamer van Johan, want hij ging in zijne eigen kamer. De toestand van Johan brak toen, waarop dadelijk

173