Pathologieën

Waarom wil je niet enkel en alleen mijn jongen wezen en je proza maken, dat niemand genoegen doet, anders zou ik het je beletten. Je denkt met hatelijke verwaandheid, dat je te goed voor mij bent. Het is wel een bewijs van liefde, dat moet ik zeggen.

Ik weet hier op het oogenblik niets misdadigs te doen, ook in Parijs is niets. Ik heb geïnformeerd. Dus ik kom naar Holland. Innig hoop ik, dat mijne afwezigheid mij goed heeft gedaan en jou kwaad.

Dag beste vent.

R. R."

6.

Nu Johan geene vrees meer had voor leven en vrijheid van René, gevoelde hij niet veel meer dan kalm-gehouden woede tegen René, woede die zich niet uitte, maar zich verinnigde tot het voornemen, dat hij René op hooge wijze verwijten zou, wat hij aan misdaad tegen hem had bedreven. Na angst en beven voelde Johan zich zeer sterk nu.

Nadat hij thuiskwam vertelde mevrouw Riemersma hem niet, dat zij eenig teeken van het leven van René had gekregen. Johan dacht toen: „zal ik haar in de gewone angst laten, of zal ik haar vertellen, dat ik zijnen brief heb met de gevaarvolle kans, dat zij daarvan lezing of inhoudsopgave vraagt?" Hij besloot, en hij sprak van den brief niet. Het verhinderde Johan, dat de oude menschen nu noode-loos in angst verbleven.

Na drie dagen kreeg de vrouw haren brief van René, waarin hij zorgde, dat deze zin voorkwam: „Ik heb den goeden Hans verleden week al geschreven, dat. . ." Mevrouw liet Johan haren brief lezen, terwijl zij niets zeide van zijnen brief, waarover René nu schreef. Haar vrageloosheid hinderde Johan, want hij begreep, dat zij nu begreep, dat hij eene geheime verhouding had. Het was voor Johan duidelijk, dat dit alles eene zeer verfijnde wreedheid van René was.

7.

Johan begeerde, dat René thuis zou komen, omdat hij begeerde, dat hij dien martelenden man hevig aanvallen zou. Johan was moedeloos in die dagen. Als hij naar huis ging zette hij zijn gevoel sterk op, want hij hoopte dan, dat hij René teruggekeerd mocht vinden, om hevig, onwillig tegen hem te doen. Hij vond René dikwijls nog

171