Pathologieën

TWEEDE HOOFDSTUK

1.

Daarna kwam breuk van verval binnen zuivere sterkte van de vreugde van Johan. Hij dacht op eenen middag bij de school: ״wat zou René nu doen? Zou hij ongelukkig zijn? ... hij schrijft geenen brief."

Johan schrok van die gedachte, want zij was hem het bewijs, dat hij zich verder met de belangen van René bezighield in het deel van zijn bestaan, dieper dan het bewuste weten. Zijne onafhankelijke sterkte was gebroken. Later begon Johan van René te droomen. Eerst waren deze droomen vaag van vorm, gehuld in kobaltpaars en goudachtig licht, zijnde dit de kleuren van de rivierschildering van Golesco. Het werden droomen van dood. Het donkere hoofd van René dreef in kobaltpaars water met een slangstreep van helder rood bloed. De huizen waren zwart met geel nachtlicht. De lucht was even geel als het nachtlicht van de huizen.

Johan vreesde, dat nu zijne angsten voor het levensbehoud van René weder zouden terugkomen, en dat op die angsten onderwerping volgen zou.

2.

Mevrouw Riemersma was in die dagen begonnen meer dan vele brieven te schrijven voor René aan alle adressen, die zij van hem in de groote steden in de landen buiten het hunne, kende. Het waren alle afhankelijke brieven om weerkomst en vrede. Maar die kwamen alle, onbereikbaar, terug.

Johan had een angstig, belangrijk gesprek met den blinde, over den diepen invloed, dien René over hun gezin had. Zij waren nu met hun drieën gedwee van vreeze voor het leven en de vrijheid van René. Johan nam waar, dat de oude menschen dachten, dat René voor hem huis, stad en land ontweken was. Die waarneming maakte hem diep droefgeestig. In deze droefgeestigheid begonnen de zelfbeschuldigingen van Johan met heftige werking. Zijn gave geest werd er door aangetast en daarna zijn lichaam.

Hij verweet zich, dat hij zeer slecht was geweest, omdat hij René, van wien hij zoo hield en van wien hij zoo genoten had, losliet, omdat die niet altijd behoorlijk in het uiten van zijne liefde was

168