Pathologieën

hoog en wijd boven kerk en stad.

Nu zochten blindenaar en Johan, wijdver het huis ondoopen wederom oogsten van bonte bloemen. Wanneer zij over toppen en dalen van de tuimelende duinen gingen, leed Johan bitterwijze, omdat hij nooit met René hier buiten kwam, omdat René dat spottend en ook soms wel scheldend, weigerde. Het was hem dus moeilijk welwillend met den goeden blinden man om te gaan.

René verlaagde opnieuw de waarde van de liefde van hun leven.

20.

Met een oogst vol bloemen en vreugde genoeg in zijn hart, kwam Johan in hun huis in zijne kamer. Daar vond hij op zijne tafel op zijne werkplaats een nieuw portret, hem door René beloofd. Dit briefje werd er bij gevonden.

״Beste Hans, hier is je portret, dat ik je beloofd heb. Het is anders dan het andere, maar het drukt volkomen uit hoe ik je nu zie. Dat begrijp je toch wel? Jij zegt je meeningen in woorden, maar ik zeg de mijne in lijnen en met kleuren daarin. Dat is ook vaak een uitmuntende duidelijkheid.

R. R."

Johan zag toen ook het portret. Het was niet geschilderd met kleuren, maar het was geteekend met volkomen juist beheerschte lijnen. Hij was voorgesteld als een zwakhoofd. Oogen slap, toonloos mond bevend, schuwelijk smekende. Dus was zijn gezicht zenuw-ongezond, verdorven.

Johan dacht sterk geërgerd: ״hoe durft René mij dit te schrijven; meent hij allicht na alles, wat wij beleefd hebben, dat hij nog macht over mij heeft?"

21.

Later schreef Hans aan René, die toen buiten Haarlem leefde:

״René, je wordt door mij wel bedankt voor het portret. Och ja, het is door jou gemaakt en geheel onschoon is het dus niet eens.

Maar onzin om mij als zenuwzieke zwakhoofd uit te beelden. Ik heb je eenen vrij korten tijd geleden laten gevoelen, wie de sterkste was. En jij, was het toen beslist niet. Zoodra jij het wel worden mocht, ben ik verloren, en zou ik werkelijk wel het vergif kunnen

163