Pathologieën

samengang, waarvan geen mensch wist. Ook de vertrouwde blindeman niet. Het vertrouwelijk-vriendschappelijke leven met de oude man met zijne vrouw was goed, maar de liefde voor René was, om niet te schatten, kostbaarder van aard.

17.

Johan stond op uit zijn droom-moewe zitten. Hij ging zich verzorgen voor den nacht. Dat werd door hem altijd met zorgvuldigheid gedaan. Op heden, nu hij René verwachtte nam hij van zijn zwaarmoedig reukwater, dat naar violen rook. Zijn toestand was zo, dat hij niet sliep en niet waakte.

Hij stond voor de spiegel, die met goudachtig zwart licht overschaduwd was. Zijne oogen trilden en staarden. De kamer vlood vol van goud, levend, licht, dat fijner dan licht was en ziel en zinnen vertederde. Johan dacht: ״het is mijne liefde voor René, die mij zoo heerlijk van gevoel maakt... als hij ook zoo van mij hield waren wij gelukkig."

18.

De blauwe oogen van Johan bloeiden open in de gouden schijn van zijne woonkamer. Zij straalden van diepe, sterke schijn, blauw met trillend goudlicht daarover. Hij sprak zacht, doordringend met René. Het was voor Johan alsof hij zijne woorden proefde met eene smaak, maar die geen smaak was, doch een gevoel. Naast zijn licht-ijdel hoofd dunsuiselde zijn lamp. Zijn toestand was fijn ingespannen, breekbaar. Johan wist, dat dit alles gelukkig was, zeer zeldzaam als goud.

Hij zeide:

„René, ik voel mij zoo gelukkig... ik kan je niet zeggen hoe, omdat ik zulke gelukkige woorden niet ken ... maar laat mij alleen, want als je nog zoo voorzichtig met mij bent, zou je toch mijn geluk breken."

„Goed" zeide René gewillig, „als je dat wilt, dan ga ik maar ... ik wil je niet dwingen."

De gelukstoestand van het lichaam van Johan was door de woorden van René gebroken. Johan gevoelde dat met pijn, de lamp brandde hardop, zijne eigene stem was hardklankig, ruw, toen hij zeide:

161