Pathologieën

van stille vreugde en van goeden zin. Hij nam zich voor wel naar school te gaan, ook al had hij gisteren geschreven, dat hij niet komen zou, maar het was nu juist wel goed nochtans te gaan.

Het morgenweder buiten het huis was vreedzaam, zonder regen, zonder wind, met schijn van zon, die schemerde in stille straten. Achter de Groote Kerk was het pad als een schemerhal van weerklank zeer gevoelig. Johan zou beslist wel gefloten hebben van blijdschap, wanneer hij niet had geweigerd schemerstilte te verstoren in die straat, die als een hal was.

Er kwamen goedgezinde dagen, gedurende welke René rustiger-wijze van hunne woning afbleef. Johan verlangde toen niet naar hem, maar Johan had evenmin gevoel van vermaak, omdat René leed, omdat hij zijn macht over hem verloren had. Met die rust zonder genegenheid was hij wat blij.

12.

Voor de school kreeg Johan in lateren tijd van René dezen brief:

״Hans, mijn beste baas, hoe ben je? Ik ben weg. Ben je zoo verbitterd over wat ik gedaan heb in eenen plotselingen aanval, dien ik niet beheerschen kon, als deed ik er toch nog zoo mijn best voor? Wil je mij niet vergeven? Als je hard en hatelijk tegen mij bent, kan ik niet bij je zijn, en als ik niet bij je ben ga ik onder in de onbeschrijfelijke diepte van de grootste steden: Londen en Parijs. Verlaat mij niet. Je bent zoo jong en bewonderenswaardig mooi, maar tegen mij ben je dikwijls zoo koel en zoo streng, dat je mij onbe-heerschbaar maakt.

Ik bid je, dat je mij schrijven en mij zeker niet verlaten zult.

R. R."

13.

Johan had geen gevoel van voldoening, over den vernederden levenstoestand van René. Daarover was hij zelf verheugd, en in zulke verheugenis werd hij tot genegene goedwilligheid bereid.

Hij dacht, dat hij nu toch de sterkere was, en daardoor René wel rustig bedwingen kon. Ook wist hij goed en wel, dat hij René te veel liefhad, om gescheiden van hem te kunnen bestaan. Dan kwamen toch die angsten gelijk angst voor den dood zoo sterk. Hans dacht verder, dat hij verleden jaar de verhouding met René had aanvaard, zoodat hij daar nu doorheen leven moest.

158