Pathologieën

master voor Zandvoort op het strand was gezeild ... en toen zijn we gegaan."

„Maar had dan tenminste een boodschap gestuurd ... ik ben zoo ongerust geweest... en wat zie je er vreeselijk uit."

„Ja, ik ben gevallen ... deze kleeren gebruik ik niet meer . .. u kunt ze weggeven."

Hij verviel moedeloos, moew, terwijl René alreeds naar zijne bovenkamer was gegaan.

„Ik ga mij kleeden," zeide Johan.

De blinde had met geen woord met hen tweeën medegesproken. De oude vrouw huilde nu niet langer op hoorbare of luide wijze, maar haar dunfijn gezicht trilde op onbeheerschte wijze. Zij zeide:

„Hans, ik zal je zeggen, waarom ik zoo ongerust was... ik heb het idéé, dat er tusschen jou en René meer gebeurt, dan wij weten, en ik ben zoo doodsbang, dat René je hier uit het huis mee zal nemen, ik weet niet waarheen, om je ongelukkig te maken ... ik wou, dat René weg was."

Johan schrok verdiept en dus zeide hij hooghartig, rustig:

„U kunt natuurlijk de ideeën hebben, die met de richting van uw verstand overeenkomen.. . maar dat zeg ik u vooraf: als u René dwingt hier uit het huis te gaan, dan ga ik ook ... beslist."

9.

Hooger in het huis stond René in zijne deur, toen Johan naar zijne kamer ging. Hij riep Johan toen streng en hij zeide streng:

„Hans, als je weer eens liegt, moet je het wat amusanter doen dan van middag, anders zou je mij er waarachtig toe kunnen brengen de waarheid te zeggen, en dat wil ik niet."

Johan antwoordde met niets, waarna René zeide:

„Kom je nu in mijn kamer kleeden ... je ziet er nu zoo heerlijk uit, en je ruikt zoo lekker . .. wees nu eens één maal geen voorzichtige vriend voor mij."

Johan weigerde dat, want hij ging in zijne eigene kamer. Hij was leeggeloopen in zijn gevoel.

Hij verzorgde zich met innige zorg hoofd en handen en wiesch zich zachtdoordringend met reukwater, maar dat niet naar rozen of violen rook, omdat hij zeer duidelijk gevoelde, dat hij René geen genoegen wilde aandoen. Hij wist, dat hij nu door René op de

155