Pathologieën

Achter zich zeiven hoorde hij René gillenden: ״Hans . .. Hans ... Hans."

Johan luisterde, ontroerde en daardoor brak dus zijn gespannen loop hard af, zoodat hij op het strand viel, zoodat hij zich bezeerde.

René was bij Johan, en hij beklaagde hem:

„Heb je je bezeerd?"

„Ook... ik ben zo moew ... en, dat je zoo slecht bent... je bent zoo slecht."

Johan was van binnen gebroken en dus huilde hij. René zeide troostend:

„Het kwam ineenen in mij op ... en toen deed ik het."

„Ja, zwijg maar ... blijf niet bij me ... wij kunnen best zonder elkander thuis komen."

„Nee," zeide René hard: „ik blijf juist wel bij je ... je bent nu toch zoo op, dat ik alles doen kan wat ik wil. En ik vind het heerlijk, dat jij je ontroering niet bedwingen kunt, dat heb ik nooit van je gezien."

Dit gezegd hebbende greep René den weerloozen Johan beet en hij schond hem voor de tweede maal.

6.

Zij moesten wel samen naar huis en Haarlem reizen, omdat René het wilde, terwijl daarentegen Johan zonder daad of woord machteloos was.

In hunne wagen in den trein, die in dezen winter-stillen tijd weinig in gebruik werd genomen, reisden zij alleen. Johan schaamde zich, dat René hem geschonden had, en nog meer, omdat hij daarover zijne ontroering op luide wijze had geuit. Hij wilde niet, dat René tegen hem sprak, en die zeide:

„Je moet iedere kleinigheid niet zoo hoog opnemen."

„Ja, zwijg."

Johan had nu geene wetenschap meer en geen wil. Hij sliep, terwijl hij dacht: „ik slaap." Later dacht hij, dat de eenige wijze, waarop hij behouden kon blijven, was, dat hij René wegzond. Hij wist, dat hij dat niet kon, en hij wist dus ook, dat hij niet behouden bleef. Hij rilde van angst voor het binnenwerk van zijn leven. Hij zeide onbeheerscht:

153