Pathologieën

״Goed, dan doen we het niet... dan gaan we daar dadelijk terug; het is nu eenmaal in strijd met mijn kwaadaardige natuur een ander tot iets te willen dwingen."

Er was eerst blijdschap in Johan omdat René van zijn verlangen gereedelijk afstand deed, maar dadelijk later maakte de wijze van bestaan van de bereidwilligheid van René hem weer bevreesd.

René zei vriendelijk en voorkomend:

„Hans, ik heb den laatsten tijd beslist een gevoel, alsof je van mij afwilt en naar je vader .. . daarom wil ik je beslist afraden in die richting iets te doen, want ik zou dan ook mijn programma precies moeten afwerken ... eerst jou openbaar maken ... dan mijzelven doodmaken ... en dan zou jij toch ook onmogelijk kunnen leven."

Hij sprak toen verder met een peinzende stem:

„'t Is waar, ik zou dan het genot missen van het lezen van jou doodsbericht... en dat zou toch wel eene nieuwe ontroering voor mij wezen."

5.

Johan schrok toen ruw en raak, zoodat hij bang voor den dood zeide:

„Dat is onzin ... dat zeg je om mij bang te maken ... je vertrouwt mij niet."

„Natuurlijk niet... ik vertrouw mijzelven niet eens, behalve wanneer ik plotselinge invallen krijg ... die zijn altijd betrouwbaar."

„Je hebt gezegd, dat wij terug zouden gaan, laten we dat dan ook doen."

Zij waren aan de zee, ver van de wal van de duinen, op het open en bloote strand, waar zeewind onbeperkt heerscher was. Johan werd moede van ruimte en het geluid daarin.

Op dien tijd greep René hem beet, zoodanig, dat hij Johan met slag en smak raak tegen den strandlooper opwierp, in eene schaamte-looze schenderij. René kuste Johan, hij beet hem, waar zijn mond raakte, terwijl zijne handen krampachtig overal toegrepen. Johan streed met hem, hijgend, terwijl zijne stem zich stukgilde tegen den wind en tegen het water. Hij brak zich weg uit greep en verweer van René, met snelle brekelijke voeten joeg Johan naar de bewoonde plaats.

152