Pathologieën

״Je Engelsch aardewerk was mooi. Dat is zoo ... ik ga naar boven."

Nadat Johan in zijne zonnige kamer was gekomen, dacht hij: ״René is thuis, en ik ben bang ... ik heb een gevoel van vernedering, alsof ik niet meer vrij en geheel onafhankelijk van hem ben."

Later hoorde hij René aankomen. Het was voor Johan alsof iedere stap van dien donkeren man op zijn hart trad, waardoor zijn hart schokkend tegen zijn keel klopte. Hij dacht snel, dat René nu kwam om zijne hooge houding te vernederen. Johan ging staan in stand van verdediging.

René was toen binnen. Hij legde zijne twee handen rondom het hoofd van Johan, wiens hals hij achterover boog. Hij kuste den jongen tweemaal op zijnen mond, daarna weder tweemaal. Het lichaam van Johan was slap, ook zijne armen en zijn mond. Hij wist zeker, dat hij geen ander gevoel had, dan van vernedering. Toen René gevoelde, dat de mond van Johan zonder ontroering bleef, zeide hij koud en moedeloos:

״Is er wat?"

״Nee," zeide Johan dof en onzeker, ״alleen, dat ik een gevoel van vernedering heb ... maar dat gaat weer over ..."

Zij stonden dan ver van elkander los. Het hart van Johan klopte in zijn keel met telkens veranderde snelheid, waartusschen benauwde oogenblikken van stilstand van het hart. Duizelig dacht hij aan zijnen vader en aan den blinde.

„René," zeide Johan, „ik begrijp wel, dat je iets anders van mij hebt verwacht... wees niet verbitterd en teleurgesteld ... ik ben altijd gewend geweest, dat iedereen zeer beleefd tegen mij was ... en nu jij mij op mijnen mond hebt geraakt voel ik dat als eene be-leediging."

„Van mij?"

„Ja, van jou ook." Johan sprak nu veilig en vast: „ik heb vroeger alleen met mijnen vader als mijnen gelijke omgegaan ... en op het oogenblik heb ik het gevoel, dat jij denkt, dat je mijn meerdere bent."

„Dus jij hebt niet naar mij verlangd, zooals ik naar jou?"

„Dat weet ik niet... ik zeg je alleen eerlijk en precies, wat ik voel... en, dat ik hoop, dat het goed met ons zal gaan."

„Dus, ik had, als ik je goed begrijp, wel in Londen kunnen blijven in mijne ellende?"

130