Pathologieën

״Nee ... ik zal later blij zijn, dat je hier bent."

״Goed... goed ... later ... later, dat zal ik nog moeten afwachten. Maar ik kan nu niet dicht bij je blijven, hier in huis, dat voel ik wel... ik ga naar Amsterdam ... misschien wel verder ... wil je dat?"

״Nee," zeide Johan rustig en hoog, die zijn vernedering overwonnen had, ״ik wil het liefst, dat je hier blijft, want dat is voor ons allen het beste ... maar als je dat niet kunt, dan valt er niet over te spreken."

״Goed... ik ga naar Amsterdam, en ik kom vanavond wel thuis ... of niet thuis."

14.

De vrouw zeide kalm en klachteloos, dat René naar Amsterdam was gegaan, omdat Amsterdam, naar hij nu zeker wist, nog ver-dorvener was dan Parijs nu was. Zij zeide, dat zij voor hem ont-zorgd was, en dat hij nu zelf maar moest zien, hoe hij zijn leven veilig hield. Verderop was de maaltijd mat.

Johan las daarna ten bate van den blinde, maar hij kon zijne lezing niet goed en wel voortzetten, omdat zijne gedachten telkens afvielen van de les, omdat hij aan den donkeren kunstvollen René dacht en naar hem verlangde.

15.

Later was Johan alleen aanwezig in zijne kamer. De vergulde vlam van zijne lamp ruischte met dun geluid en lichtte met goud licht als eene schaduw van goud. Het missende geluid maakte de ooren van Johan vermoeid, het schaduwige gouden licht maakte ook zijn oogen vermoeid. Zijn lichaam werd warm van licht, trillend als fijne gevoelige vlam. Zijne donkerblauwe oogen spanden. Hij liet de avonduren licht-ritsend van goudlicht gaan. Zij waren gulden bladen in het boek van het leven van Johan. Zijn witte handen tintelden van stroomen van geluk. Hij was op lichte wijze dronken, alsof hij zacht-gele wijn had gedronken.

16.

René en Johan waren samen. De kamer van Johan was licht, en zij naderden elkaar. Johan bewoog zich het eerst. Hij omhelsde René

131