Pathologieën

vormen van alle nieuw-verworven voorwerpen, omdat hij geen vreemde worden wilde tusschen al de dingen van zijn gezin.

Johan dacht den geheelen dag aan René en ook de dagen daarna, stijgende, stijgende. Hij had geene angsten meer, dat René zich dooden zou, daardoor was hij lichter van gevoel. Het was hem, alsof hij gouden schijn, gelijk licht van eene hemelsche droom, in zijne oogen had. Toen hij aan den blinde voorlas hoorde hij, dat zijne eigene stem lichter van vreugde was gemaakt.

Hun huis, waarop doodsangst had gelegen, werd verblijd. Johan dacht, dat René hier eenen diepen invloed uitoefende. Hij wilde gedurende de dagen tot Zondag zijne verhouding met René precies bepalen. Johan dacht daarover: ״als ik doe, wat René vraagt, dan krijg ik moeite met den blinde, want ik moet doen, alsof ik hem zeer wel vertrouw, terwijl ik in dien toestand een groot geheim voor hem houd. Maar als ik niet wil, wat René vraagt, dan komt die geheel niet meer terug, en dat is ook erg voor de twee oude menschen. En wie weet welke gevaarlijke daden hij dan doet, waarvan ik de schuld mede moet dragen."

Johan dacht: ״en als ik hem wel ontvang." Dan voelde hij zich verblijd en beangst. Hij hield van René, die op zulk eene verfijnde wijze kunstenaar was. Maar Johan beefde terug voor het leven in eene verhouding, welke hij alleen uit bestudeerde levensbeschrijvingen kende. Hij dacht ook veel aan zijnen vader, die het gevoel van de vriendschap, die liefde is, ten zeerste afkeurde. Wanneer hij met René ging samenleven, wilde hij dat aan zijnen vader overschrijven, al wist hij heel goed, dat daarna eene samenwoning met zijnen vader onmogelijk zou zijn.

Johan betrok de laatste jaren zijnen vader nooit meer in zijne verlangens bij dag, en in zijne droomen bij nacht. Hij dacht aan zijnen vader met een diep gevoel, waarbij zijn hart snel klopte, maar dat gevoel was onderscheiden genoeg van zijn liefdesgevoel. Hij dacht aan het gevoel van vroeger voor zijnen vader met wrangen afkeer; het was eene bezoeking van vroegere jaren, die hem nu slecht maakte in eigen oogen.

10.

Op den vastgestelden Zondag, die onrustig was van weer en wind, schreef Johan naar Londen:

128