Pathologieën

eene wijze, waarvan hij later maatschappelijke moeite zou hebben of berouw in zijn eigen hart."

In hetzelfde tijdvak, gedurende hetwelk Johan dagelijks over deze denkbeelden nadacht, droomde hij des nachts dikwijls van René, waardoor zijn lichaam zeer werd ontroerd. Hij wist, dat veranderingen in den toestand van ziel en lichaam, zich dikwijls eerst openbaren in het vrijer bewegende droomleven, voordat zij in het be-heerschte samenstel van gedachten over dag werkzaam worden. Hij nam dus aan, dat hij een diep gevoel voor René had. Ook nam hij aan, dat het gevoel van 'René gelijkwaardig aan het zijne was. In verband met die meening ging Johan bedachtzaam, voorzichtig, alles na wat hij van het leven en de werken van René ondervonden had. Niets werd daarin, op deze wijze aangezien, onduidelijker, maar wel werden sommige vreemdheden van René nu duidelijker gemaakt.

Johan kreeg angsten, dat René zich in Londen ellendig maken zou, omdat hij leed door zijn gevoel in het algemeen en door zijne gevoelsbetrekking tot Johan zeiven in het bijzonder.

Hij wilde René schrijven of hij recht had in zijne opvatting van „diepe en geheime dingen". Maar daarvan hield Johan zich met verzet terug, want de mogelijkheid bleef altijd open, dat hij zich had vergist, waardoor hij in zijne mededeelingen aan René veel te ver zou gaan.

7.

Op eenen mooien lentemorgen, toen de bloemen bloeiden en de lucht helder was, kreeg Johan aan de school eenen zwaren brief, uit Londen van René. Hij schrok verheugd, en dadelijk dacht hij vrij en blij: „er is niets . .. wij zijn met ons drieën wel dwaas geweest, dat wij ons zoo ongerust hebben gemaakt... onzinnig."

Johan stond in schaduw op den verlaten schoolhof alleen, en omdat hij nu eenen brief van René in handen had, voelde hij zich bespottelijk van te veel angst.

René schreef hem:

„Hans, telkens en telkens heb ik het schrijven van dezen brief uitgesteld, omdat het mij zoo lastig viel, goed te zeggen, wat ik voor je gevoel. Want het is een geval van groot gewicht en diepen ernst tusschen ons geworden. Het is ook gevaarlijk om op te schrijven. Maar ik leef hier in Londen, dat nog donkerder en ellendiger is dan Parijs, zoo in de diepte, dat ik beslist tot eene beslissing komen wil.

124