Pathologieën

en nu verdwijnt hij ineenen naar Londen ... als 't waar is ... terwijl ik dacht, dat hij geen plan had ergens heen te gaan."

„Dat had hij ook niet," zeide Johan nu weder veilig en vast, „ik ben inderdaad den heelen middag bij hem geweest, en ik weet nu eerst goed, wat een groot kunstenaar hij is ... ik heb prachtige dingen gezien. En René was heel bedaard. Ja, hij zei natuurlijk weer een groot aantal wonderbaarlijke en ergerlijke dingen met dezelfde kalme beleefdheid waarmee een ander behoorlijke dingen zegt... maar dat doet hij altijd ... dat weet u."

15.

Aan den maaltijd, die toen weldra volgde, waren de oude menschen op moedelooze wijze stil. Hunne stilte was zeer aangenaam voor Johan, want die dacht voortdurend over de vijf of zes mooiste voorwerpen uit het bijzondere huis van René. Hij ging toen naar zijn kamer. Zijne kamer was matig verwarmd, zoodat Johan innig rilde, maar op andere wijze, dan wanneer zijne kamer om te rillen koud was geweest.

Hij schreef op diep bewogen wijze bladzijden proza over de onderwerpen: „een bonte batik", „een ivoren beeld", „een tweekleurige schilderij van kobaltpaars en goud", „een portret van eenen edelen jongen man uit Rumenië."

Johan was buitengewoon verheugd, toen hij over deze fijne voorwerpen geschreven had. Hij was René diep dankbaar, en hij dacht, dat hij het liefst in zijn leven een letterkundig kunstenaar wezen zou, in zijn vak even volkomen ontwikkeld, als Richell in het schildersvak was.

Het martelende in gezegden en handelingen van René kwam Johan toen niet in de gedachten.

16.

Johan bediende zich van zijn zwaarmoedig reukwerk, dat naar violen rook en teer was als paars fluweel. Toen ging hij naar beneden, dicht bij den blinde zitten, om voor hem te lezen. Terwijl Johan las dacht hij aan het grillige verloop van dezen middag. Het meest dacht hij nu aan de dwaasheid van René, dat die hem beschuldigde van de oorzaak te wezen van zijn gedwongen vertrek uit

118