Pathologieën

״Ik wil werkelijk liever uit Londen geenen brief ontvangen, zooals je er een aan mevrouw Riemersma hebt geschreven uit Parijs," zeide Johan hooghartig.

״Nee," antwoordde René nederig ״zoo'n brief zal ik je niet schrijven ... en ook niet aan iemand anders ... ga nu naar huis als je wilt... ik wil nog stil wat over ons tweeën denken ... later zal ik je schrijven."

13.

Toen Johan buiten het overspannen huis van René kwam, gevoelde hij, dat zijn levenstoestand veranderde. Het was, alsof hij helder ontwaakte uit samengestelden droom van gevaarlijke verfijning die hem waanzinnig had kunnen maken.

Hij was op het helder-witte Spaarne in het begin van eenen witten, openen winternacht. Hij wilde zich bedaren en daarom ging hij niet naar het huis, maar hij ging wel langzaam door stille straten en langs stille wateren.

Hij dacht, dat hij dezen middag dingen had gezien van onbekende statie en heerlijkheid. René was een meervermogende kunstenaar, dan Johan ooit had gedacht. Maar op sommige tijden was hij dezen middag waanzinnig geweest in zijne gezegden. Johan dacht: ״Krankzinnigen zeggen woorden zonder sluitenden zin, maar dat doet René niet. Die gebruikt altijd scherpe gezegden, die precies het omgekeerde beteekenen van hetgeen ik zeggen zou."

Verder wist Johan nu kalm, dat hij niet de minste aanleiding had gegeven, dat René niet rustig in Holland en in Haarlem had kunnen blijven, maar wel naar Engeland en naar Londen moest, waar hij zelf zeker vreesde, dat hij zich verongelukte.

14.

Johan zeide later tegen de twee oude menschen van hun huis, dat René naar Londen was gegaan. De vrouw klaagde daarna dadelijk bezorgd, dat het nu geheel niet meer goed werd met Richell... Wanneer zij niet overtuigd was, dat het hare levensroeping was, dat zij hem zooveel mogelijk op den weg van het goede hield, dan zou het niet mogelijk zijn dat zij zooveel van zijn losse zinnen verdroeg. Zij vroeg ook, zoodat Johan schrikte: ״Er is toch niets tusschen jullie tweeën gebeurd? Je bent den heelen middag bij hem geweest,

117