Pathologieën

19.

Zij zaten aan den dunnen rand van het bosch, dat achter hen ruischte van wind, alsof het een woud was. Voor hen lagen verre, vlakke velden, waarboven de lucht lager werd, dichtgedoekt. In het Westen hing lucht hooger vol licht en wind, die wolken grijs langs het diepe zonnige rood schoof.

״Hans," zei de blinde diep-bewogen, „vertel mij hoe alles er nu uitziet."

Johan vertelde zorgvuldig alsof hij zijn ingehouden en ontroerd proza maakte, hoe de lijnen en de kleuren van de velden en de huizen waren, en op welke wijze het licht in de lucht duister werd. Van geluiden sprak hij niet, omdat de blinde wel hooren, hoewel niet zien kon.

De oude man klaagde toen scherp en snel, fel, uit met stem, die van hem voor Johan onbekend was. Met groote woorden verwensch-te hij het leven, dat hem genekt had, verslagen, zoodat hij nu alleen aan de medelijdende hand van eenen jongen buiten zijne woning kon komen. De man gilde het uit van benauwdheid: „Hans, dat is zoo erg, altijd dat zwart om mij heen, en daar kan ik niet uitloopen, tot aan mijn dood toe moet ik daarin leven."

Daarna werd de oude man moew, en toen Johan zag, dat hij moew was geworden, tot recht en rede bereid, zeide hij:

„Wij gaan naar huis."

Zij gingen door de avonds-omdonkerde stad, waarin Johan nu alle straten en grachten geheimzinnig vond, alsof er meer gebeurde, dan rechtvaardig was.

„Hans," zei de blinde smekend met vernederde stem: „ik bid je, zeg aan mijne vrouw niets van mijnen onbehoorlijken uitval... het zou haar verdriet doen."

Johan was toen verheugd, dat iemand als dokter Riemersma zich ook niet altijd beheerschen kon.

Zij reikten stil aan hunne woning. De oude vrouw verwachtte hen doodsangstig, en zij wist niet waarom zij in die hooge mate zoo angstig was. In hevig-zichtbare ontroering omhelsde zij dien ouden man, dien zij, niet-stil, op mond en oogen kuste, zooals Johan wist, dat hij met zijnen vader had gedaan, toen hij een onvolwassen jongen was.

Dit verwonderde hem van twee menschen van hooge leeftijden.

106