Pathologieën

Hij dacht: ״zij zijn beide heel goede menschen, waarvan het jammer is, dat Richell hen mishandelt. Maar René is een uitmuntend kunstenaar, en het zwarte prentje van de twee boomen is voortreffelijk."

20.

Met kort-lichte dagen en volledig schoolwerk voor Johan, werd de gelegenheid voor vrije wandelingen minder.

De winter begon al te schemeren over de landen der aarde, en de steden op aarde werden stil onder lagere luchten.

De blinde vriend van Johan en Johan, zij gingen daarentegen eenen middag van zon zonder koude naar zee, waarnaar zij beiden in dien tijd verlangden.

Zij zaten daarbij, hand in hand als twee kinderen, in windstilte achter een strandlooper. Johan alleen zag de brandende deining van zee achter zee, tot den zilver verfijnden horizon, die niet bewoog, maar het bewegelijke water in dun-vasten onbreekbaren ring van zilverwerk geslagen hield.

De zonnedag daalde in dien tijd in het water in het Westen, maar zonder brand van roode en oranje kleuren. De zee vloedde donker-druissend over het strand, schuimende onder aan de duinen. Het gemis van kleuren maakte Johan diep koud, angstig voor den dood, zoodat hij rilde. Maar hij bleef zitten, roerloos in zijn angst, omdat hij den overgevoelige blinde niet wilde storen. Die keek met zijne, op wonderlijke wijze verbroken, oogen uit over doffe dronzende zee, alsof hij zich nog werkelijk verbeeldde, dat zijne onvermogende oogen weder rijk aan leven en licht werden, wanneer hij dat krachtdadig wilde.

21.

In den laten avond van dien dag beschreef Johan de kleuren van zee en lucht daarboven alsof hij voor eene wereld van blindgeworden mannen schreef. Over geluiden schreef hij dus niet, omdat zij die zelve hoorden. Dat werd eene vreemde bladzijde proza, die Johan de meest belangrijke van zijne uitvoerige beschrijvingen achtte.

22.

In den nacht na dien avond van dien dag had Johan schoone

107