Pathologieën

te spreken over de verregaande heerlijkheid van hemel en zon, want hij had medelijden met den ledigen blinde, die verlaten gehuisd en gekamerd leefde. Johan vroeg den ouden man, dat zij samen toch eens buiten hun bovenhuis moesten komen. Uiteraard niet door dalende en stijgende duinen, maar wel door de gemakkelijker vlakten van weivelden en den Hout. Daar was het tegen den avond heerlijk. De boomen geurden en de bodem geurde. Het was er dikwijls zoo stil als in een huis.

De moewe blinde zei, dat hij niet kon, omdat hij zich in dezen tijd zeer verouderd gevoelde.

15.

In goedwillige rust van hunne woning begon ongeruste weerwil op te werken door het los-aardige leven van René Richell, waardoor Hans diep verhinderd werd. Want toen iedereen Richell voor zeer rustig aanzag, verdween hij precies zonder bericht of spoor.

Mevrouw klaagde, dat zijne gevaarlijke verdwijning zeker haar schuld niet was, maar misschien wel de schuld van haren man, die de ernst van hare vermaningen altijd uitlachte en daardoor dus nadeel aan hare woorden toebracht.

De blinde zeide zonder drift of boosheid, dat het evengoed mogelijk haar schuld was, omdat zij hem steeds over het leed van de wereld vermaande, omdat hij leefde zooals hij zelf wilde, en niet zooals zij zelve wilde. Daarom had zij hem opgejaagd.

Later kwam er een brief voor mevrouw van Richell uit Parijs, waar hij in de Rue des Saints Pères woonde.

Hij schreef haar:

״Beste mevrouw, ik meende, dat ik te Haarlem een nieuwe misdaad had uitgevonden. De uitvinder van een nieuwe misdaad zou de weldoener van alle menschen zijn en dat wil ik graag wezen. Er is niet heerlijker. Ik ben toen naar Parijs gegaan om mijn misdaad bij mijne vrienden te probeeren. Maar het schijnt, dat er geene nieuwe misdaden zijn, want onder de vrienden kende men de mijne ook al. Echter waren er vrienden, die bedrijven kenden, die mij niet goed bekend waren. Nu ben ik maar in Parijs gebleven om daarvan iets te leeren. Ik kom dan later weder in Haarlem terug om het geleerde toe te passen, en wil dan gaarne weder bij u komen wonen.

102