Pijpelijntjes

PIJPELIJNTJES

stil. Toen ineens hoorden we scherpe krampblaf, dan wegge-knepen weer en plotseling kort-gesmoord opschrijnend.

't Donkere trapgat sprong ik af, en vlug 't lichter-schemeren-de onderhuis in.

Op de grond lag 't witte beest hevig-bewegend, een lichtgrijze plek in 't bruine duister, en Sam bovenop 'm, 't slappe achterlijf tussen z'n benen geklemd, en z'n ribben knijpknoeiend tussen z'n harde knieën, 't Witte beesteding blafte niet meer... ademkortte stotend, als Sams harde knieënkneep hem inmekaar drukte.

- God... Sam, wat doe je nou?... ben je helemaal mal?

- Hij moet dood.

- Laat 'm los, wat is dat voor 'n gedoe...

Juffrouw Meks beneden met licht, dat rood vlamde op Sam en op de witte hond...

- Maar m'neer Sam... o, m'neer Driesse, m'n hele hond wordt vermoord... schei uit...

Boven op 't beest lag Sam nog helemaal plat, met z'n ene hand hield-ie de hondebek dicht, met de andere kneep ie 't beest... hier en daar...

-Juffrouw Meks, pas u nou op, dat Hec niet bijt als-ie los komt, dan zorg ik voor m'neer Sam.

Met een harde ruk trok ik hem achteruit van de hond af, die lam hijgend in z'n mand ging. Sam werd ziek.

- Ziet u wel, juffrouw Meks, ik heb 't u wel gezegd, toe doet u 'm dan weg.

-Ja God, als ik maar wist waarheen, maar ik weet 't waarachtig niet.

- Laat u 'm dan doodmaken, ik zal 't wel betalen.

- Nee, dat doe ik helemaal niet, je kan 'n beest 't leven niet geven, nou mag je 'm ook niet doodmaken, dat zeg ik maar.

73