Pijpelijntjes

jacob israël de haan

Dan liet hij bloedworst halen, en voerde die aan Zus en Mi-mie¹ langzaam-aandachtig, zijn gezicht strak bruin onbeweeglijk. En de hongerige witte dief stond er bij te springen, met hoog-korte rukken aan z'n ketting, de heet-bleke bek open en hard-blaffend.

We lachten erom, dat Sam de hond zo haatte en probeerde te sarren. Maar op een dag zei hij heetdroog tegen mij:

-Joop, niet lachen d'rom.

Toen voelde ik, dat het weer zieke ernst was:

-Juffrouw Meks, u moet 't natuurlijk zelf weten, maar ik zou 't toch beter vinden, als u de witte dief maar wegdeed.

-Ja, as ik 'n goed huis voor 'm kan vinden, maar dat gaat ook zo gemakkelijk niet, 't is 'n echte vreet-op.

- U kan 'm toch zo weg-doen, zonder dat-ie 'n huis heeft.

- Hoe bedoelt u? De straat opsturen? Dan zoudt u eris zien, hoe gauw we 'm terug hadden, nee as 'k 'n goed huis voor 'm vinden kan, dan gaat-ie weg, maar anders niet... maar hebt u dan zo'n last van 'm?

- Ik helemaal niet, maar m'neer Sam kan 'm niet uitstaan en u kan niet begrijpen, hoe beroerd die dan wordt. Hij kan d'r best ziek van worden.

- Toe, zeg u nou...

- Waarachtig dat kan best, as dat 'm eenmaal dwars zit, dan kan-die d'r maanden over tobben...

- Om zo'n hond, die waarachtig nog altijd in 't souterrain ligt?... maar enfin, laten we d'r maar niet over praten... as m'neer Sam begint, kanne we altijd nog zien, wat we doenen.

Weken lang daarna bleven rustig, Sam ging en kwam en ging, dee aan de witte dief niet meer.

Tot op een dag. Juffrouw Meks was even boven en Sam liep van beneden de tuin in. Het was tegen de avond en het huis was i. Hond en poes van Meks

72