Pijpelijntjes

PIJPELIJNTJES

Veertien dagen was Sam weg en ik was 't huis niet uit geweest.

Met de post van over vieren bracht juffrouw Meks vier brieven van Sam. En 't lachgrapje was al tot kalmere grapgewoon-heid bij d'r geworden:

- Vier brieven, van uw meissie m'neer.

Ik deed ze open vlug. Ze waren: 'Dag boy.' 'Heb 't goed.' 'Nu kom ik gauw terug.' 'Heb je pijn?'

- Zou m'neer Sam nog lang wegblijven, denkt u?

- Nee, ik denk 't niet... 'n week nog misschien...

- Nou moet ik eris met u prate m'neer, as u even tijd hebt.

Haar stem stond onvast in haar woorden, ze trilde verbleekt.

- O, doet u gerust, neem u 'n stoel.

-Ja... dat is goed.

Ze zat tussen mijn raamtafeltje en de boekenkast, 't even nog lichtende licht schaduwdonkerde op haar. En toen begon ze, monotoon opsprekend:

- Ik zou 't u niet verteld hebben, as u weg was gegaan of m'neer Sam, maar nou dat u blijft, nou moet ik wel. Ziet u, as u 't achteraf van anderen hoort, dan is 't nog veel erger. Affljn... u zal zeker wel eris gedacht hebben, dat ik getrouwd was, omdat Alex altijd moeder tegen me zeit, maar ik ben niet getrouwd ... ziet u Alex is eigenlijk een buitenbeentje zal 'k maar zeggen, z'n moeder was wat los bij de weg en toen is ze d'r te-genangelopen... en toen zei ze maar telkens: ik verdrink mijn en de jongen d'rbij. U begrijpt, toen heb ik 'm maar bij me genomen, z'n moeder is later getrouwd met 'n conducteur van de tram en ze hebben 'm ook laten echten en hij is ook wel bij ze geweest, maar hij is nou al 'n paar jaar bij mijn weer. Verbeel-u z'n vader, ziet u 't is z'n vader wel niet echt, maar dan voor de wet, die hèt 'm eris zo maar op straat gegooid, en toen zag onze An 'm lopen met zulleke gaten in z'n kousen, u begrijpt, toen is-ie weer bij ons gekomen...

Haar grijze stem verdoezelde zachtjes en een zachte stilte was

65