Pijpelijntjes

JACOB ISRAËL DE HAAN

om ons heen in de heeldonkere kamer, en ik zweeg. Toen weer 't Meksenmensje:

- Maar daar gaat 't niet om... ik wou u eigenlijk vertellen van Anna en Toosie, 't is beter, dat u 't van mijn hoort as van 'n ander ... Ziet u Toos en An, dat is helemaal geen familie van me. Dat benne meissies van een vriendin vamme. D'r is nog een derde meissie ook, die heet Stientje, maar die is in Groningen op 't doofstommeninstituut, dus daar heb 'k geen last van... nou Toos, dat ziet u ook wel, die is altijd even wit, dat komt van d'r moeder, die is an de tering gestorreve... u begrijpt, ik was d'r bij, want 't was m'n beste vriendin, en toen ze stierf, toen nam ze m'n hande beet en toen zei ze: Ketoo, zal jij voor de kinderen׳ zorrege? Waarachtig as God, zeg ik, en toen was ze zó dood. Nou en nou weet u zelf of ik goed voor de kindere ben, ja of nee... en wat ik voor die Stientje gedaan heb, dat is gewoon niet te zeggen. Die was eerst in St. Michielsgestel bij de zusters¹, maar toen ik hoorde, dat ze 't daar zo slecht had, toen ben ik d'r zelfweg gaan halen. Affijn, toen was d'rlui vader nog thuis... die is nou in de gevangenis.

Haar stem zwakzakte weg in 't kamerdonker. Waar even wat licht nog op haar scheen, bleekwitte haar gezicht bevend.

- Ziet u, ik zeg 't u maar, omdat 't beter is, dat u 't van mijn hoort as van een ander... en nou hèt de juffrouw van één hoog gezeid, dat ze 't u wel vertellen zou en dat u dan wel weg zou gaan... maar u kan d'r gerust om blijven, hij is wel daar geweest, maar daarom hoefje nog geen doorgefourneerde deuge-niet te zijn. Hij is twaalf jaar an de post geweest en nooit klachten of last... en toen in enen doet-ie me die stommigheid van een postkwitantie te innen, die niet voor hem was. Nou u bei. Het R.K.Instituut voor Doofstommen, waarvan de vrouwenafdeling werd geleid door de Zusters van de Congregatie der Dochters van Marie en Jozef te Den Bosch

66