Pijpelijntjes

jacob israël de haan

Over m'n boeken boog ik weer, maar de herfstgeluiden van buiten voelde ik zachtjes aan... op de vensterbank tikkeltikten de vallende boomdroppels.

En ik bewoog niet... zei niets, bang de zachtzilvergrijze stemming te verliezen. Over de grijsgrauwe achterhuizen van de Hoedenmakersstraat¹ herfstigde de lucht... een fijn beven trilde onder mijn huid.

- Sam...

Hij sliep en toen o, zo fijngelukkig en begerend het te behouden, lei ik m'n hoofd voorover op m'n armen en probeerde heel duidelijk de kamer met ons tweeën te zien en 't plezier van 't zelf te zijn, nog prettiger te proeven. En helemaal diep keek ik in m'n zelf, fysiek mijn ogestaren voelend, en als iemand heel aparts zag ik ons twee.

Toen Sam 't uitmaakte en de schone schijn stoorde.

- Ik smeer 'm, om vier uur zowat ben ik weer thuis.

- Laatje me de hele dag nou alleen?

-Ja hoor, dag...

Droefmoedig keek ik de tuin in, er was niets dan het gewone kleurloze herfstgedoe en de stille schoonheid van zoëven was weg, het was een andere tuin, het waren andere huizen. Mijn fijne stemming, waardoorheen 't licht van de dingen mijn ogen anders aanraakte, was weggewoest, en alles anders.

Juffrouw Meks kwam buiten, met haar hark bij zich, en he-vig-bewegend harkte ze de bladeren op, die nat en zwartbruin dik om de harktanden omstopten... ze sloeg ze d'r af zwaar-slaand op de regendruipende boom, dat de druppels afvielen, ruisend. Aandachtvol keek ik naar haar, blij, dat ze drukte bewoog in de strakte van de tuin. Ze keek naar mij en knikte. Ik knikte ook, en wilde graag wat praten, nu ik alleen was.

i. Bij raadsbesluit van 14 december 1904 werd de naam veranderd in Van Ostade-straat

54