Pijpelijntjes

IV. RIOOL

's Morgens. Voor 't werkraam zat ik, waar het kaalgetakte van de lege pereboom, zwartnat zwartdruipend rekte en boog, als 't even woei en de regendroppels vielen. Maar 't regende niet meer, alleen de boom drupdruppelde na. 't Schuin herfstzonnetje zonder schijn, scheefde even in de kippenhokhoek.

De haan kraaide. Een heerlijk gevoel van tevreden-zijn schokschouderde door mij heen. We waren nu al een paar weken bij juffrouw Meks en dat was zo'n bedaarde en tevreden makende tijd geweest. Ik had niet weer bij Sam geslapen, we werkten en leefden, alsof't weke witte leed er nooit geweest was.

Sam lei achterover op de oude zwartleren canapé, met z'n handen onder z'n hoofd en z'n ogen dicht, zo lag hij liefst. Wat had hij toch een vreselijk malgrappig gezicht, rond en bruinig, en met 't fijn-zwarte puntenloze snorredingetje, toch eigenlijk wel een negergezicht. Een hele tijd bleef ik naar hem kijken, almaar met dat rose gevoel van lief-doen in me, dat m'n grauwe woorden zachter werden...

- Sam...

-MalleJoop...

- Hou je van me.

- Ja... zeg ik geloof, dat 't weer mis gaat, je hebt weer zo'n zacht gezicht, en je stem ook.

- We hebben 't ook zo lekker hier.

-Ja leuk... beter dan bij de Fles... maar blijf nou rustig werken ...

53