Pijpelijntjes

JACOB ISRAËL DE HAAN

hemelte en 't zware drukken van die hoed op je hoofd, die door-gedropen was tot binnen toe...

- Wist jij dat die Marnixstraat zo'n end was?

-Ja, jij niet... je bent d'r toch vaak genoeg voorbijgekomen.

't Leidseplein nu weer, naar hatelijk-licht, schaterhatelijk licht en weer het bleekblauwe wiegen op de wind van de witte grijnsbollen.

-Joop, boy, dat is nou ook beroerd, ben je d'r boos om?

- Nee... mal hè, dat hele end nou voor niks... en nou hebben we nog niet genoeg... daar slaat-ie al net half negen.

- Hindert niet... als je thuis komt, moetje dadelijk naar bed gaan, dan loop ik nog even naar Siep Reesink, die zal nog wel wat hebben...

—Ja... ik ben zo moei...

- Kom maar dicht bij me lopen, dat is veel prettiger hè... wil ik vannacht bij je slapen?

- Nee, liever niet... dan kan ik helemaal niet slapen...

- Zeg Joop, nou moetje d'ris 'n mop horen. Vanmorgen op de polikliniek, 'n vrouw met t.b. c., zeg en die wou zich niet uitkleden, omdat ik d'r bij was, ik moest eerst weg... en prof. Pel¹ razend... ze dacht, dat ik een neger was...

- Godschristes...

Heel dicht liep ik naast Sam en voelde al de loopbewegingen van zijn lijf. Een warme intimiteit, die me helemaal beter maakte, en we waren twee dingen apart in de koude kilvallende regen, waarvan we helemaal geen last meer kregen. We kwamen thuis lichtlustig en prettig.

Sam stak de grote lamp aan, ik deed m'n stijfharde regenrom-melgoed uit en lui-lekker lei ik in 'n stoel.

i. Picter Klaesz. Pel, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, t b c.-specialist

38