Pijpelijntjes

pijpelijntjes

Het Leidseplein, mal-licht, schater-licht, de drukke tintellicht-lachjes van de gloeilampjes en de witte kousjes en de kalme bleekblauwe doodslach van de boogbollen, die wit blauw-grijnzend schommelden op de wind.¹

De mensen vlug-an uit de zwarte pleinhoeken 't licht in, en weg weer in een andere donkerte. Op 't plein liet Sam m'n hand los en we liepen gauw schuin over, 't zwarte straatgat tussen het witte Américainhotel en de rode stadsschouwburg in. De Mar-nixstraat zwart met wat geel, stilte na 't pleingeluid, de kale bomen druipend van dichtebij; brandde druk de lichte muur van de suikerfabriek², het zwarte stuk er achter, spokig. —Jezes, wat is zo'n stad toch een beroerd beest...

- Maak d'r 'n vers op...

Verder weer in de regen, Sam had mijn hand losgelaten. De wind was driftiger geworden, de lantaarnvlammen flokkerden³ wuivender en spookten vlug-geel op de druipmuren of bogen voor de winddonkerte. Mijn mantel hing zwaar op m'n schouders, en ik kreeg een gevoel van lopen en niet weten waarheen. Tot we er waren, eindelijk.

- Hoeveel moet d'r op?

- Drie gulden.

- Drie gulden, op dat ding? Vijf en dertig stuivers...

- Nee, drie gulden, ik heb 't d'r laatst ook nog op gehad.

- Laatst is nou niet... ja, of nee? -Ja, 't is goed, geef op maar...

Weer in de ratelruisende slagregen, die viel en viel, ongebroken. Maar de wind nu achter ons. En terug weer 't hele eind.

En zo stratenziek voelde ik me, alweer dat gevoel van lopen, en niet weten waarheen, en 't lijmerige dik-worden van je ver-

1. Amsterdam had toen nog gasverlichting

2. Suikerraffinaderij in de Marnixstraat

3. Flakkerden?

37