Pijpelijntjes

JACOB ISRAËL DE HAAN

en wuifden hun lichtbossen door de donkere waterplassen heen en weer.

- Wat krijg je d'rop?

- Een daalder... of misschien vijf en dertig stuivers, dat hangt d'r van af.

- Zo, nou moetje d'res horen wat ik doe. Laten we nou rekenen, datje op 't ringetje 'n daalder krijgt, ik heb nog 'n stuiver of vijftien en jij zeven, dan lossen we mijn klok; daar staat 'n rikspop op, en dan brengen we die naar de Marnixstraat¹, daar krijg ik d'r drie gulden op...

- 't Regent zo, laten we dat nou niet doen, ik ben zo koud, we komen d'r nou immers toch wel.

- Nee, laten we dat nou wel doen, die tien stuivers zijn gauw verdiend, zo ver is dat nou ook niet, en die regen, nou ja, die regen ... ik ga immers mee.

Z'n fijne vleiing maakte mij flauw en van binnen streelde zijn stem in mij.

- Goed, laten we dan maar.

Op 't ringetje kregen we één vijf en zeventig en Sam brutaal in eens opdriestend, nou die wat inloste, eiste de klok terug.

Toen, door de regenPijp marcheerden we samen, de donkere Stadhouderskade dan.

Tegen de zwarte regenlucht geelde het pleklicht van de stad, bleek-goud, maar verder alles nat en zwart. En de kade leegge-waaid, en zwarter, waar geen tram meer liep te lichten.

- Sam... -Ja, boy...

- Dag... 'n eind hè?

Mijn koudgeregende hand nam hij beet en hield hem vast, warm in de zijne, omdat hij z'n handen altijd in z'n zak had. Dicht naast mekaar liepen we voort, gebogen tegen de wind in.

I. Pandjeshuis in de Marnixstraat

36