Ondergangen

NAWOORD

Liesbeth zei op een dag, die Anna vrij had: 'Ik zou wel eens ernstig met je willen praten.' Zij schrok, zuster Anna, want ze wist vastwel dat er nu weer geld wezen moest. 'Goed' zei ze: 'praat maar op.' Liesbeth nam haar buigzame stem aan, droef-vleiende, vol weemoed:

'Anna, 't is nou al zoveel jaren, dat ik bij je woon, en niets verdiend heb, en wel veel kost... dat is niet goed... dat zie ik nu in... 'n betrekking kan 'k niet vinden, gerust niet... ik heb genoeg overal gezocht, dat weet-je wel, maar 't gaat niet. Nou wou ik wat anders proberen... ik wil 'n pension opzetten... zie-je, 'n goed pension... wat zeg je daarvan? is dat geen goed idee ?... zal je zien, hoe goed dat gaat; dan krijg je alles terug, wat je me voorgeschoten hebt... alles.' Gevoelend gevaar zweeg zuster Anna stil. 'Nu' zei d'andere: 'hoe vin-je 't idee?... goed hè... jij komt toch ook bij me wonen?'

"k Weet niet... ik woon al zoveel jaren hier in huis... als 't goedgaat...'

'Neturelijk... neturelijk' viel Liesebeth vrolijk bij, luchtig: 'daar heb 'k ook geen moment aan getwijfeld, of je wou me wel helpen... hoewel ik 't niet aan je verdiend heb... dat zie ik nu wel in... maar ik heb 't heel slim overlegd... moet-je horen: zie-je, ik wou 'n goed pension beginnen, niet zo'n prutsboel op 'n derde bovenhuis in de Pijp of 't Muiërpoort-

61