Ondergangen

NAWOORD

De lijdende man aan diabetes en dood-zwart gangreen stierf plotseling in coma.

'De man heeft veel geleden, niewaar' zeide Liese-beth: 'goed voor hem, dat hij dood is... als jij nu maar zo verstandig bent, om 'n beetje uit te kijken, dat je niet weer in zo'n armoedig boeltje verzeild raakt... ja, ik mag je toch zeker als 'n eigen zuster wel goeie raad geven?... er zijn verpleegsters, die vijf gulden daags verdienen, en alles vrij, behalve de geschenken.'

'Ik neem geen cadeaux aan... dat weet je.'

'Dat weet ik helemaal niet... dat zeg je... maar jij zegt zoveel, waar de lommerd geen geld op geeft... denk je, dat ik ooit gloof, dat jij daar in 't Sarfatipark maand-in maand-uit hebt verpleegd voor zeventig gulden, nachtverpleging, als je honderdvijftig kan verdienen, en alles vrij... zo ben je net.'

'Liesebeth' zei de andere, dof-driftig: 'ik heb me d'rbij neergelegd, dat je mij maar gewoon hier komt uitbuiten... brutaal...'

'O' gilde Liesebeth: 'moet ik nog beledigd worden ook, in mijn arremoe en mijn ellende, of 't al niet erg genoeg is van zo'n stuk zuster af te hangen.'

Toen zij bemerkte, dat Anna vernederd was geworden, stilhield uit schande voor de verdere bewoners, zeide zij, weemoedig-zacht:

'Ik moet 't wel dagelijks voelen, dat ik een arme vrouw ben... terwijl ik zelf vroeger altijd alles heb willen weggeven.'

48