Ondergangen

'O, zei 'k net misschien twintig? Dan heb ik me daarnet vergist... 't is nogal veel anders voor iemand, die 't zo goed gewend is geweest, en die altijd zoveel voor anderen heeft gedaan.'

Ze waren stil. Liesebeth kniepte door haar vingers heen en weer. Anna leed door haar hoofd van woede en machteloze pijn. O, ze liet haar niet meer los... nooit niet... als ze naar Indië ging... in 'n gasthuis of particulier. Liesebeth zei scherp:

'Al liet je me door de politie 't huis uitzetten, 'k kwam toch terug... je bent m'n zuster, en je moet voor me zorgen... en als je dan werkelijk in 't Park zo idioot weinig verdient, dan moet je maar eersteklas verplegingen aannemen... die kan je best krijgen. .. maar ik blijf.'

47