Ondergangen

over haar werk dacht ze slechts weinig, want zij deed het aldoor met even-effene werkzaamheid, lief-stil en dienende.

Zij had ten alle jare eenmaal enige weken vakantie. Maar dan leefde ze nog niet luid, neen stil, omdat zij vreesde, dat luid feestelijk leven haar voor 't verdere jaar verminderen kon. Vroeger had zij wel plan gemaakt met enige anderen naar levende steden buitenlands te gaan, Brussel, Parijs, Berlijn, doch tegen de bepaalde tijd mishaagde dat haar toch, en ze verkoos naar een stille stee te gaan, om versterkt haar werk te hernemen.

Toen zij ouder werd kreeg een gedachte haar beet, storende vol zorg, hoe het gaan moest, wanneer zij te oud, onbekwaam voor haar werk werd, door jongeren uitgedrongen. Sommige verpleegsters begonnen in het ziekenhuis reeds enigermate bij te dragen in de kosten van een levensverzekering¹. Zij had het toentertijd niet kunnen doen, omdat zij uit haar geldmiddelen steedsaan haar zorgen-verdrukte zuster Johanna helpen moest. Later was zij gaan bijdragen, voor niet veel, maar dan toch voor 'n bedrag van voldoende berustiging. Ze had het niet kunnen volhouden, want het voze gezin van haar zuster kostte haar overveel. Johanna vroeg niet, en zij klaagde niet, ze verminderde enkel maar beslistweg, en dan gaf Anna haar wederom wat zij missen kon. Ook liet zij de moewe huisvrouw gedurende voldoende tijd rust ne

3°

¹  pensioen