Nerveuze vertellingen

geweest om 'm naar Argentinië te smeren of zich voor z'n kop te schieten.

De ambtenaren onder ons hadden zich al beklaagd over de eentonigheid van hun baantje en over 't kleine salaris, en de burgeradvocaten over 't wisselvallige van de praktijk, en over al de last, die je had om erin te komen.

Maar 't gesprek vlotte niet meer, hokte telkens en er kwamen lange tijen, datje stil zat en je sigarettenrook liet wegkringelen en er lang naar keek.

Een stille moeheid kwam in je, nee, het was niet, wat je gedacht had, je was wel erg van mekaar vervreemd. En eigenlijk wou je wel een trein eerder gaan, maar dat dee je weer niet, omdat dat zo onhartelijk stond. Toen, na een lang zwijgingsmoment, ging de heer mr Karei de Vries inenen recht-op zitten, met z'n ellebogen hoekig op de armen van z'n leunstoel.

'Ja, als je nou praat van een goed zakie, dan moetje mijn eerste zaakje hebben. Dat is eerst goed geweest. Daar heb ik in 'n ogenblik duizend pop aan verdiend...'

Wij geloofden niet.

'Gelooft dan niet, ik zal 't jullie vertellen. Je weet dat ik eerst zo'n jaar of wat op 'n kantoor gezeten heb, maar dat verveelde me zo ellendig, dat ik me in godsnaam maar op me eigen handje in Rotterdam vestigde. Nou, de eerste maanden,

37