Nerveuze vertellingen

zacht-slappe stem en niet veel. Van het andere personeel hield zij zich wat weg. Ze moest van fraaie voorname familie zijn, haar naam klonk heel goed in Holland. Doch haar vader had onherstelbaar haar geldzaken vernield, zodat ze nu, gelijk wij allen, te werken had voor haar brood. Men zei soms scherp, dat haar dit verdroot, en dat zij daarom hoog tegen ons dee, doch als men elkander vroeg, wat hoogs er dan in haar was, dan wist niemand onzer iets nadeligs van haar, men wist juist sommige uitmuntende dingen, meer dan van vele anderen, doch iedereen vond haar toch hooghartig. Ze had zwart haar in zware wrong op 't hoofd, zeer zwarte ogen. Daarom, en omdat ze op de haar eigen wijze liep, noemden wij haar: de zwarte kat.

Voor ik een zwerver in 't leven werd stond ik in de klas naast haar. Het was een moeilijke troep, vol schipperskinderen, verwaarloosd in los buitenleven van wilde wind, vol zon, verwend, weinig-leerzaam van aard. Zij had ook zo'n klas, in beter orde als ik de mijne.

Maar het was verdrietig naast haar te staan, in de oude gehorige school, vooral als er uur van vertellen was, en zij lang dóór-sprak, over het dun-gespannen zwijgen der kinderen heen. Dan was woord voor woord van haar te horen, steeds hetzelfde monotone geluid. Ze sprak precies zoals ze liep, of ze nooit aan 'n einde kwam, en of ze

24