Kanalje

SCHIPBREUK.

Dat was nou de laatste keer, dat־ie de bel van achten hoorde, de laatste keer, dat-ie z'n turrefie kreeg... de laatste keer... de laatste keer... morgen was-ie vrij... morgen om acht uur kreeg-ie z'n kleeren... morgen om tien uur was-ie d'ruit... daar lei-d-ie nou over te denken, aangekleed op z'n brits...

'n Goeie vijftig was-ie nou, en 'n heel end meer dan de helft van z'n leven had-ie in de gevangenissen afgedaan, hier 'n jaar... daar vijf jaar... hier 't laatste twaalf jaar...

Nou, nogal glad, als je eenmaal in 't bajes was, dan was 't 'n heele toer om d'r de tweede keer uit te blijven, en als je d'r eenmaal twee keer in had gezeten, dan kon je verder wel adjuus zeggen, dan kwam je buiten de nor nooit weer terecht, dan was je 't best daar... je maakte je uit-gaanskas op, en dan zorgde je maar weer, dat je gauw thuis was... die vereeniging voor zedelijke verbetering... nou, dat was ook rets met klontjes, as die je aan 'n baantje hielpen, dan wist iedereen ook meteen, dat je uit de nor was... en zoo 'n betrekking vinden, verbeel-je dan moesten ze d'ris getuigschriften vragen, dat hadden ze hèm gedaan, toen-ie net 'n maand d'r weer uit was... maar liefst over de laatste twee jaar... Nou, hij kwam d'r morgen uit, en hij was blij, dat-ie d'ruit kwam... maar waar-ie heen zou gaan, dat wist-ie zelf nog niet... z'n heele familie was dood... z'n broer ook, die anders altijd maar wat goed voor 'm was geweest, die had 'm telkens nog probeeren te helpen, en die had 'm ook altijd trouw opgezocht, maar wat was d'r an te doen, de eerste stap, die dée 't 'm... als je die op de verkeerden weg gedaan hadt, ho, maar, dat je terug kon, daar was dan geen denken meer an... waar moest-ie nou heen... hij had 'n kleine driehonderd guldes uitgaansgeld, nogal wiedes, van de cantien nam hij nooit wat, dus d'raf ging sinds dat z'n broer dood was, niks meer. Die had-ie anders heel wat keer 'n riksie laten sturen of 'n guldentje... nou, en d'rbij kwam heel wat, want hij werkte graag en hij kon 't hard, nou je had anders ook niet veel te doen... De domenee kon 'm vertellen hoe laat of 't was, maar de directeur, dat was 'n beste vent. Hij had nou al met al in zes verschillende norren gezeten, maar zoo'n goeie directeur had-ie nog nooit gehad. Die kon zoo tot je hart spreken, honderdmaal beter dan die heele domenee. Die had 'm nog 'n beetje moed gegeven... en alles geschikt. Die had 'm 'n pak uit-gaanskleeren gekocht, zelf had-ie de kleur van de stalen mogen uitzoeken en alles had-ie voor 'm gekocht, want d'r kwam nou vast geen mensch om 'm te halen, en d'r was ook geen mensch om z'n goed in orde te maken. Die directeur was 'n goed mensch... heel wat beter as die dirrek uit Haarlem, dat was 'n doorgefourneerde naarheid... jé, morgen al

64