Kanalje

hem kon niks meer schelen... maar zij zat met de schande en de last... Ze had oók wel d'ris aan den dood gedacht, nèt als Griet Brinkman gedaan had... die was met den zoon van m'neer Koonings geweest... nou dat was ook mis gegaan... en die had zich in 't water gegooid, nou ja, an de wal, met 'n emmer in d'r handen om d'r moeder de centen van de begrafenisbos te gunnen... nou, die had die gehad... maar ondertus-schen... ze had d'r aangedacht... ze was d'r al d'ris voor'thuis uitgeloo-pen, maar ze had 't niet gedurfd... nee niet gedurfd...

God... en in d'r angst had ze 't kind dood gemaakt... en in 'n put gegooid ... en daar had de puttenschepper 't gevonden... ze hadden haar dadelijk opgespoord... ze had bekend.

Op 't dorp praatten ze d'r van... de jongens zongen d'r liedjes van... zij was naar de vrouwenkliniek om daar te herstellen... O, wat was dat 'n marteling... daar lag ze... god, met zooveel vrouwen, ook wel niet getrouwden en die hadden allemaal d'r kindje nog... zulleke lieve mooie kindertjes waren d'rbij... o, had ze haar kindje nog maar... had ze 't nog maar... ze zou d'r nou wel goed voor zijn... ze zou 't wel verzorgen.

Telkens als ze eén van die anderen zag, die haar kindje verzorgde, dan schrijnde dat weer zoo in haar, dat dee d'r zoo zeer... o, die weken in die kliniek waren haar zoo'n marteling... veel erger dan de gevangenis zijn kon... ze kon 't niet uithouden, als ze zag hoe die anderen haar kinderen verzorgden.

Van de kliniek ging ze naar de gevangenis, ze had twee jaar... ze was blij weg te wezen van die zaal, waar al die lieve kinderen lagen... en ze maakte de twee hondsche heijaren van de gevangenis door, geduldend. Toen ze weer op d'r dorp terug kwam, was ze 'n gebroken vrouw... ze was naar haar moeder gegaan en die had haar in huis genomen weer... en ze verdiende weer de kost met zakken naaien... Maar niet meer in de schuur, ze had 'r niet heen kunnen gaan, naar de fabriek, die tusschen de ruwe machines haar leven mée kapotgeslagen had. Haar moeder was naar de heeren van 't fabriek geweest... en ze had gepraat... Geert wou wel weer... as de heeren nou ook 'n handje mee hielpen om d'r op de goeie weg te komen... voor alle aardsche zonden was vergeving, en ze had toch wel geboet... as de heeren nou de zakken thuis wouen geven, dan kon ze thuis werken... na de fabriek wou ze niet meer... en moeder dorst d'r niet te forceeren...

De heeren gaven 't zakkengoed nu aan huis en zij maakte haar zakken. D'r moeder moest 't goed halen, en 't goed brengen, want zij wou niet op straat, wou geen mensch zien... den heelen dag zat ze op d'r stoffige zolder te naaien... geen een, die zooveel af dee als zij... en dan almaar onder 't werk zat ze halfluid te praten van 't arme lieve kind, dat ze vermoord had, en dat ze toch zoo'n spijt had... zoo'n spijt.

62