Kanalje

zee... en dan moesten ze toch maar weer wachten tot 't volgende jaar... nee, dat dee ze niet... ze hadden nou net lang genoeg gewacht, dat dee ze niet... dan moest vader maar zien, dat ze om z'n geraas en getier niks gaf en om z'n centen ook niet... _s

Nee maar, wat ze d'r over praatten in 't dorp... nee maar wie had d'r dat achter gezocht...

Den dag, dat Anna Pronk drie en twintig was geworden was ze gewoon met Jan Koning gaan saamwonen. Ze had d'r vader goeienmorgen gezegd en was heengegaan. En dat kon-ie d'r niet beletten... ze was nou meerderjarig en kon komen en gaan zooals ze wou... als ze dan niet mocht trouwen dan zoo maar...

Wonderen wisten de buurtjes d'r van te vertellen, dat de oue Pronk d'r huilend was komen smeeken toch asjeblieft weer terug te komen, maar zij had gewoon gezeid, dat ze geen voet meer in d'r huis zou zetten dan getrouwd met Jan... En niks had ze meegenomen... nog geen stuiver in d'r zak... de kleeren, die ze an had, had ze n'm nog laten terugbrengen.

Schande kletsten de buren d'rvan, maar de meesten vonden d'r toch 'n kranige meid... want of ze nou pootan moest spelen, nou maar als de beste, en dat was ze toch maar niet gewend... ze ging nou ook met 'r vischmand naar stad toe op d'r bloote voeten. Eerst hadden de anderen d'r geminacht... maar ze hielpen d'r toch en 't werk was zoo vreemd voor haar, zoo hard en zoo moeielijk.

De oue Pronk ging niet meer uit... hij leefde in z'n huis heelemaal alleen met Jans de werkvrouw.

Ze zeiden wel, dat ie heelemaal verouderd was en kindsch, maar geen mensch wist d'r eigenlijk iets zekers van, en Jans... nou daar was 't graf nog maar 'n hoffie bij... die zei niks... en dan vertelden ze, dat ie den heelen dag niks dee dan roepen: »En ik doe 't niet... ik doe 't toch niet... toch krijgt ze 'm niet.«

Ze sloegen zich d'r door... Anna werkte en Jan werkte, en toen Jan uit moest ■varen voor 'n paar maanden wel, op de haringvangst bij Schokland toen waren z'n kleeren net zoo goed als die van de beste in orde... Zij bracht 'm zelf naar de schuit... en tegen de andere vrouwen, die ook d'r mannen wegbrachten praatte ze prettig van »haar man« ... de vrouwen voelden haar leed en zeien niks, spijtig.

Lang keek ze de scheepjes na over de wijdte van de verre zee... lang nog toen de andere vrouwen al naar huis waren... die waren 't al gewoon, die hadden hun mannen al zoo vaak weggebracht... zij voor 't eerst... Dan ging ze naar hun huis terug... weer aan haar werk.

De menschen praatten weer... ouë Jans was bij d'r gekommen, wel 'n uur lang was ze gebleven... en toen ze weg was gegaan had ze rooie oo-gen gehad van 't huilen. Wat ze gepraat hadden...

54