Kanalje

GETROUWDE VROUW.

Ze hield zoo van hem... en hij hield zoo van haar... en toch konden ze niet trouwen, want haar vader wou niet. Ze was nog geen drie en twintig, d'r mankeerden nog maar 'n paar maanden aan, maar die deeën 't 'm juist. Haar vader was reeder, en hij was maar matroos op een van de schuiten.

Haar vader was óok als matroos begonnen... maar de koe was vergeten, dat-ie 'n kalf was geweest... hij was nóu rijk... had eigen schepen... had 'n eigen huis. Hoe-d-ie in eenen zoo in goeien doen was gekomen wist eigenlijk geen mensch, Anna zelf ook niet, en haar vader was de laatste, die ze d'r naar vragen dorst. Booze tongen zeien, dat Klaas Pronk op 'n nacht 'n heel buil met geld gevonden had, en dat-ie daar nog wel honderd huizen en honderd schepen van had kunnen koopen, maar nog boozere tongen zeien, dat-ie toch geen plezier van dat gevonden geld had. Hij was zóo bang, dat-ie d'r wat van zou kwijtraken, dat-ie z'n papiertjes altijd in 'n pakje op z'n bloote borst droeg... Die lui, die 'm nog gekend hadden van jaren terug, zeien, dat Klaas vroeger een van de vroo-lijkste broertjes van 't dorp geweest was en dat-ie tóen niet keek op 'n guldentje, maar iedereen, die 'm nu kende was 't d'r over eens, dat-ie nou een van de saggerijnigste lui was, die d'r op twee beenen liep en dat-ie zich nou voor 'n gulden vijf gaten in zijn scheenbeen zou laten boren. Maar Anna Pronk, dat was 'n aardige meid en 'n goed kind. Die had nog eris wat voor 'n ander over... ja als 't an die lei, dan zou d'r nog wel eris wat te halen zijn. Maar ze had zelf ook voor geen cent te kommendee-ren...

Enfin, ze kreeg 'm niet... ze had 't d'r vader gevraagd, en die had ronduit slechtaf nee gezeid, of ze niet beter kon dan met zoo'n gewone matroos, die 't toch alleen maar om de centen dee, nou maar hij niet, hij niet... als ze drie en twintig was, dan kon ze doen wat-ze wou, maar dan zou-d-ie 't tegen houên, zoolang-ie maar kon... hij had 'r nou d'ris 'n duit over, en ze zou niét met 'm trouwen... dat zou-d-ie nog wel 'n paar maandjes tegenhouen... nou, en als ze 't toch dee ... geen cent van hem... kruipen en krimpen kon ze met d'r lieve Jan van den honger, en dan zou-d-ie d'r nog geen cent geven ... als ze dat maar wist... geen cent... en als ze d'r nog eenmaal over begon... nog eenmaal, dan liet-ie d'r gewoon ergens in 'n pensionnaat doen...

Ze had d'r niet meer over gesproken... tenminste tegen d'r vader niet... met hèm wel, heel lang en heel ernstig... 't zou zoo glad niet gaan... ze was wel gauw drie en twintig... en dan konden ze d'r wel werk van maken, maar as vader zich dan hardnekkig d'r tegenin bleef zetten, dan kon-ie 't wel 'n maand of drie tegenhouên... en dan was Jan juist op

53