Kanalje

De juffrouw van de kruienier had 't niet langer kunnen uithouden ... die had 'r naar gevraagd. »Wat had jij daar te parrelevinken bij Antje Pronk.«

»En 'n pond zeep« had Jans bedaard gezeid... daar was ook niet veel uit te krijgen.

Dit krantendingetje zei 't eerst iets van Antjes ellende: »Men begint zich zeer ongerust te maken over 't lot van een onzer bommen. Sinds acht weken is van dit schip geen enkele tijding meer ontvangen« ...

Antje las geen kranten, ze had 't te druk... ze moest werken en zorgen voor haar kindje, voor zijn kindje, dat 't behoorlijk ontvangen in de wereld komen kon... maar ze merkte 't toch wel... de vrouwen klaagden over haar... over de anderen ... zij deed niet mee ... klaagde niets... vroeg niets. Ze wist, dat haar man niet meer terug kwam, dat hij gebleven was op 't groote water... ze moest nu zorgen voor het kindje, dat geboren zou worden en dat geen vader hebben zou...

Jans was er weer geweest... nog langer dan de eerste keer... maar ze was wéér weggegaan, even stilzwijgende als ze de eerste keer gegaan was. Den volgenden dag was Antjes huisje leeg... ze was heengegaan... er lag 'n briefje op tafel... dat vond haar buurvrouw, gelukkig, dat Jans 't niet gevonden had, want dan was d'r nooit iets van aan den dag gekomen, en ze schreef d'r vader, dat ze heenging met 't kindje van haar man de wereld in.

De vrachtrijder had haar gezien, op den straatweg stevig stappend... ze was de wereld ingegaan... getrouwde vrouw zonder man.

55