Kanalje

telkens als je 't met ijver en knapheid, óok wel eens met werken onder schafttijd, 'n beetje de hoogte in hebt gebracht.

Onze zusters, de fabrieksmeiden, hadden d'r zich bij neergeleid... wat moesten ze anders... en de tweede keer hadden ze zich d'r bij neergeleid, wat moesten ze anders... en de derde keer hadden ze zich d'r bij neergeleid ... wat moesten ze anders... en dit was de vierde keer... nou wouen ze niet, nou wouen ze d'ris niet... 't was altijd geweest, toegeven of d'r uit... dan moest 't maar wezen d'r uit...

»Ik doe 't niet... al zou-d-ie me d'r zóo uitschoppe, ik doe 't niet... 't is nou welletjes... hij verbeeldt zich zeker, dat we daarvoor de lol staan te duvele de heele dag in dat koue water... kijk m'n handen d'ris«...

»Hij zal ons nog zoo gauw niet wegdoen... hij is ook zoo slim as 'n mensch, hij zal ook d'ris wille zien, wat-ie d'r uit kan knijpe, nou maar ik niet... ik doe 't niet, as ik zóo moet, kan ik ook altijd nog beter.«

»En ik... hij zou misschien nog wille, dat we zijn vuile hemde in schafttijd óok nog ginge spoele«...

Boos vierden ze uit hun woede tegen den patserigen patroon, die wéér 'n stuk d'raf wou knijpen, maar ze deeën 't niet... ze deeën 't niet.

Den volgenden morgen deeën ze 't nóg niet, het was nog vier dagen van den Maandag af, dat de verlaging in zou gaan. Ze overlegden... maakten 's soort van gemeenschap... 'n misdadige woeling. Een kleine afgewerkte sprak harde haat in haar stem:

»Late we nou goed afspreke, wat we doen... Zaterdag as-ie ons uitbetaalt, dan moet Mie zegge, dat we zoo niet wille, dat we dan net zoo lief de boel d'r bij neerlegge.«

»En dan doén ook... dan doén ook... allemaal te gel ijk... en niet de een de ander in de steek late.«

»Nee, dat 's nog al glad... allemaal neergooie... je zal zien, dan zal-ie zich nog wel d'ris tweemaal bedenke, eer dat-ie ons gedaan geeft.«

»O, zoo... net of-ie maar zoo dadelijk andere hep... as-ie nou weer met heel nieuwe meisies moet beginne, kost "t 'm nog heel wat meer.«

»Nou... en net of nieuwe meissies d'r voor zoo'n loontje anwille... 't is nogal lekker werk... kijk nou me hande weer d'ris.«

Onze zuster, die fabrieksmeid had rooie dikgedrongen werkhanden met harde plekken van eelt.

Maar Vrijdags al, was de goeie moed d'r uit, dorsten ze niet goed meer erover praten om néér te gooien, als d'r nou meer van hun loon af-moest... de eene moest kostgeld geven aan haar moeder... de andere an 'n tante... en zoo langzaam afzakkend naar beneden heen, besloten ze Zaterdags dan 't nog maar d'ris an te zien... Mie en Lien, die nog 't meest in de pas waren, zouën dan maar eerst probeeren om 't oue loon te houën... en als-ie nou persee heelemaal niet wou... dan in godsnaam maar... dan moesten ze maar 'n slaggie harder werken... werken moest je toch overal... en as hij zoo'n uitzuiger was om ze zóo af te zetten, dan

50