Kanalje

'm al lang verveelde in zoo'n ouerwetsche rommel te staan, en dat-ie best beter kon. In de nieuwe winkel stond-ie nu, daar konden ze nog wel iemand bij gebruiken.

Ka was gebleven en samen met Jan raasde ze over die ellendige Amsterdammers, die alleen maar kwammen om 'n ander 't brood uit z'n mond te stooten, maar dat 'r zoo nog al wat an was, als je door 'n ander in 'n zaak werd gezet met zoo'n rij lichten en met zulleke groote ruiten.

Toen op 'n Maandagmorgen keken de lui van 't dorp vreemd op. In Jans winkel voor allebei de ruiten hingen groote papieren en daarop met mooie letters:

»Huismoeders, doet uw voordeel.« »Hier betaalt ge geen groote ruiten.«

De menschen bleven staan en lachten om dien Jan, die op z'n ouen dag nog zoo mal dee. En de m'neer van de overkant, die eigenlijk maar zetbaas was, die lachte ook, en zei, dat je eigenlijk medelijen met die Jan moest hebben.

En op 't laatst lachten de menschen niet meer, keken ze niet meer, bleven ze enkel maar weg.

En de groote papieren bleven hangen, werden geel achter de ruiten...

In dat dorp, waar 't groote kapitalisme binnen te dringen begonnen was, om de kleintjes d'ruit te drijven, daar hingen die malle papieren als 'n simpel teeken van den wanhopigen strijd van de kleinen tegen het groote.

48