Kanalje

was 'n ongelukkig kind en 'n heele zorg voor 'n weduwe, die zelf ook al niet zoo jong meer was, en niks van de stad, niet zooveel. Maar 'n slechte aard zat 'r niet in, daar wou ze 'n eed op doen. En dat bleef ze volhouden, ook toen-ie haar 't geld uit de portemonnaie stal, toen-ie van school gejaagd werd, toen-ie naar 't verbeterhuis ging en telkens erger stal, altijd brutaler.

Ze hadden 'm bepraat... maar slecht was-ie niet.

En nu, nu zat-ie. In geen twee jaar had ze n'm gezien, en 't duurde nou nog twee jaar, eer dat-ie d'r uit kwam... 'n knap mensch, die dat uithield, misschien hield ze 't geen twee maanden uit... en toch wou ze 'm nog zoo graag d'ris zien... dat was nou d'r laatste verlangen nog... als zij 'm nou smeekte z'n leven te beteren, hier met de dood vlak bij d'r, dan zou-d-ie 't wel laten, zou-d-ie z'n leven wel beteren, want 'n slechte aard zat 'r niet in, as alle mensche nog maar zoo ware... en daar tobde ze maar over, dat ze dat niet doen kon, want of je al schreef, dat gaf toch niks, nee, z'n moeder moest 't 'm zeggen... En tobbend praatte ze d'rover met zuster Lize... en of d'r dan niks, niks an te doen was, en of ze dan nou zóo maar sterven moest en d'r kind in de slechtheid laten ...

Zuster Lize vertelde 't haar voorzichtig bij stukjes en stukjes tegelijk, dat 't mocht, dat 't toegestaan was, dat 't wel veel moeite had gekost, maar dat 't nu toch was toegestaan, en dat Willem Zaterdag kwam en dat hij 'n heel uur bij d'r mocht blijven.

God, wat maakte d'r dat blij, dat kon ze haast niet gelooven, nee maar, dat ze dat voor d'r deeën, d'r waren toch altijd nog wel menschen in de wereld, die wat voor 'n arm mensch over hadden... nee maar, daar knapte ze nou heelemaal van op, en als ze nou zelf oók beter werd... jé, dan zoue de heere daar nog gloove, dat ze d'rlui voor de gek gehouë had... jé, wat was ze blij... wat was ze blij... die twee jaar, nou ja, die most-ie afzitte, maar dan zou-d-ie daarna ook nooit geen slechtigheid meer doen, dat zou ze n'm wel bidde en bezwere.

Op de zaal wisten ze 't ook en ze vonden 't een prettige afwisseling in de eentoonige rek van de lange dagen, dat 'r nou d'ris 'n extraatje gebeurde, hoewel 't toch ook wel weer griezelig was, zoo'n boef op de zaal.

Zaterdag was 't, triestige morgen van regen, dat de boomen dropen in den tuin en dat 't toch eigenlijk heel niet goed licht werd.

Ze lagen in spanning, allemaal... Jans 't meest. Die had de heele nacht niet geslapen, bevend lei ze in d'r bed... ze zag d'r zoo slecht uit, dat zuster Lize dacht, dat ze wel zoo sterven kon.

Die stond nu naast haar.

»Kalm zijn, hoor — kalm.«

»Ja, zuster... komt-ie nog niet?«

43