Kanalje

dig om je te meste in 'n hokkie appart... nee hij moest z'n twee jaar nog afzitten, en dan was zij natuurlijk al lang dood en begraven d'rbij.

Daar tobde ze wel vaak over... en ze praatte d'r over met zuster Lize alleen... niet met de anderen, je kan 't toch maarzoo niet aan iedereen vertellen, maar aan zuster Lize wel, die was altijd zoo lief en zoogoed, die keek d'r haar niet schuin op an... en 't was toch ook wel d'ris prettig om 'n anspraak te hebben, als je zoo godgansche dagen maar alleen lei.

Ze was laat getrouwd, over de veertig was ze al en dat eeuwig dienen begon d'r te vervelen. Niet dat ze nou speciaal over d'r laatste dienst klagen wou, m'neer was dood en mevrouw ook; as ze klaagde, moest ze liegen; maar ze wou eindelijk ook wel d'ris in d'r eigen doen kommen, ja, as ze alles vooraf geweten had... maar as je alles vooraf wist, dan kwam je met 'n vierduite de wereld door... affijn, ze had 't dan maar gedaan. M'neer had 't 'r afgeraden, wat je hebt dat weet je, maar wat je krijgt, dat weet je niet... en 'n man, die haast tien jaar jonger was dan zij... en zoo'n heele goeie naam had-ie ook niet, m'neer had er's naar gevraagd en dat was lang niet allemaal koek en ei geweest... maar in 't eind moest Jans zelf met 'm trouwen, en hij niet, en ze was oud genoeg om 't zelf te weten, als ze nou ook maar wijs genoeg was...

En Jans wist 't zelf. Ze trouwde. Ze had lang genoeg gediend en lang genoeg gespaard om 'n knap boeltje te kunnen koopen en nog 'n duitje over te houden ook. Maar 't liep mis. Toen de centen op waren, liet Kees d'r zitten, schreef d'r 'n briefie, dat-ie 't ook wel gemerkt had, jong en oud, dat paste niet met mekaar, en dat-ie naar de Transvaal ging.

Jans alleen bleef in d'r huisje, en daar werd haar jongen geboren. En die had ze lief, die alleen, daar sloofde ze zich voor af, dat-ie knap gekleed kon gaan, dat-ie niet naar stadsarmenschool hoefde. Lastig was ze niet, ze ging naar d'r werkhuizen en had nog wasschen in huis, van kijven hield ze niet, ze liet liever nog eris wat over d'r kant gaan. Maar niet als d'r iemand an d'r jongen kwam, dan werd ze tierend, 'n schreeuw-wijf, 'n helleveeg...

En 't was me 'n ventje, die jongen van haar. Schobberig en scharminke-lig, 'n zweetkop met glad rood haar en mank... 'n rakkerende rab-bauw...

Gauw genoeg was rooie Willem berucht... in de buurt, bij de politie, op school. Elk oogenblik was d'r wat, dan moest ze schadevergoeding geven hierom, dan boete betalen daarvoor, dan dit weer afkoopen, dan dat.

En ze klaagde kijvend, nijdig over de meesters, over de bovenmeester, over de politie, die altijd haar jongen moest hebben. As hij d'r langs liep en anderen deeën wat, dan was hij d'r bij. En of-ie al zei, dat-ie niks gedaan had, dat holp oók niet, ze ware veel te blij, dat ze d'r iemand voor hadde. Nog al gemakkelijk, hèm konne ze naturelijk dadelijk an z'n been en an z'n hare, en hij kon 'm niet smere, zooas de andere jonges... 't

42