Kanalje

»ZIEKENBEZOEK.«

Nu al twee jaren lei vrouw Visser op d'r plaatsje in 't gasthuis, lei ze langzaampies dood te gaan, met 't zelfde uitzicht aldurende op den tuin in de toppen van de boomen, en verder ver, op de daken van de huizen.

Ze wist zelf ook wel dat ze dood ging, maar dat deerde haar niet. Ze was 'n oud vrouwtje, dat 'r heele leven door lang gewerkt had, en als ze nou nog lang leven bleef, wat zou d'r dan voor d'r komen van ander werk?

Nee, ze was niet bang om dood te gaan, als ze nog wat leven bleef, nou ja, dan was dat ook goed. Pijn had ze niet, ze werd alleen maar eiken dag zwakker, elke dag, en zoo zou ze dan uitleven, langzaampjes uit. Ze merkte haast niet, dat ze afzwakte, zoo langzaam ging 't alleen; als ze terug keek, ver in de gasthuistijd, dan merkte ze dat. Ze kon niet meer alleen rechtop komen in 't bed. Bij alles moest de zuster d'r helpen.

Nog vijf andere vrouwen lagen op de zaal, alle bedden waren vol, maar 't was d'r toch niks gezellig meer. Betje, die zoolang in 't bed naast 'r had gelegen was gestorven, en Griet, die d'r nou lag, was altijd even sag-gerijnig van de pijn... nou, en die doove Ant, die kon je heelemaal cadeau krijgen, daar was heelemaal niks mee te beginnen. Altijd mopperen, en hommeles maken, met de beste zusters toe.

Zij, Jans was tevreden. Zoo goed al je 't hier had, kon je 't thuis niet hebben, ja as je duizende guldes te kommandeeren had... d'r ging natuurlijk niks boven d'r gezondheid, maar as je ziek was, nou dan moest je in 't gasthuis wezen.

Familie had oue Jans maar heel weinig en heelemaal geen bezoekfami-lie. Ze had 'n zuster, die in Haarlem op 'n hoffie woonde, maar die kon niet goed voort, en dan nog 'n oue nicht in de Vrolikstraat, die had wel deris kenne komme, maar daar was ze kwaaie vrinde mee, dus die kwam ook niet. Nou, en dan nog heele verre familie, waar ze toch vroeger ook nooit de kennis mee had angehouden.

In 't eerst was d'r nog wel een van de buran gekomen, maar die was verhuisd en die vond 't op de duur toch ook te ver, en zoo hadden ze d'r maar alleen gelaten. Maar daar was ze al gauw overheen geraakt. Ze dacht niet zoo heel sterk meer, langzaam uitlevende en wegstervende in haar moeie zwakheid.

'n Zoon had Jans ook... ja, daar verlangde ze wel naar... ja, als die d'ris komen kon, maar die kon niet komen, want die zat voor vijf jaar. In Haarlem voor diefstal met braak. De eerste tijd toen ze nog voort kon, was ze trouw naar 'm toegegaan, de eerste en derde Dinsdag van de maand, maar toen ze ziek werd kon ze niet meer, en nou uit 't gasthuis heelemaal niet... en hij bij haar kommen. Nou, of ze je daar maar zoo ineenen loslieten voor 'n bezoekie an je zieke moeder, ze hadden je noo-

41