Kanalje

Fris gekomen, ofdat Jan nog effe bij z'n vader kwam, en toen Jan weg was waren d'r drie van de fabriek gekomen, en die hadden met Mie gepraat, dat ze natuurlijk óok wat deeën, Jan was wel niet van de gezelligste, maar dat hinderde niet, die erge lievers, daar moest je 't ook niet altijd van hebbe, en wairmee of Mie nou docht, dat ze 'm pleziere kon-nen. Zij praatte maar wat, wist niet, hoeveel ze d'r voor over hadden, en dat kon ze toch niet vragen ook. Toen had Henk Brandt zoo ter-loopsjes gezegd: »Nou, die leuningstoel van Jan, die is ook niet best meer.« Oue Mie had toen begrepen, dat ze maar 'n leuningstoel moest vragen en dat had ze gedaan.

En daar stond de leuningstoel dan, op 't eereplaatsie aan de tafel. Ze hadden 'm groen gemaakt en met bloemen, en de kamer hadden ze ook versierd en boven de deur hing 'n schild »Hulde aan vijftig jaar trouwen arbeids«. Dat had de domenee zoo opgesteld.

Jan was gewoon naar 't fabriek gegaan. M'neer had heelemaal niks gezegd en m'neer Koo ook niet, dus Jan ook niet. Nou, en 'n dag d'r voor verzuimen, dat hoefde ook niet, of 't toch effies al niks kostte, nee maar... taartjes en boerejongens en sigaren en 'n broodje. Nou, zoo'n stoel, die betaalde je dubbeld en dwars, maar daar kon je ook niet op kijken. En Jan had de laatste weken nogal goed gewerkt en Mie met d'r werkhuizen had ook wat gespaard dus nou moesten zij ook maar d'res feest hebben.

Om vier uur zou Jan thuis komen, dat zou-d-ie d'r van nemen, dan kwamen eerst de vrouwen en 's avonds kwamen de mannen ook.

Van de stoel had Mie niks gezegd, dat moest maar 'n verrassing blijven, en de versiering, die hadden ze ook gemaakt onderwijl dat Jan weg was.

En nou was 't wachten alleenig nog op hèm... misschien had ie wel geen vrij kunnen krijgen.

»Och, wel ja mensch,« had Bet gezegd »neturelijk krijgt ie vrij, maar meschien wille de heere van 't febriek ook nog wel wat doen.«

Nou dat kon, maar ondertusschen was Mie toch nog maar d'res gaan kijken, d'r sloppie uit en 't straatje in.

Maar hij kwam d'r dan toch eindelijk aan.

»Daar is ie« riep Mie.

»La-we de stoel opschuilen en z'n eigen oue stoel ook, dan kan ie zoe-ke« riep Bet, die 't 'n beetje lollig wou maken.

Mie had geen lol, ze wist zelf niet, waarom niet.

»Och, wel nee« zei ze alleen maar.

Daar was Jan..., de vrouwen om 'm heen félleseteerden 'm lachend... Mie keek 'm aan... jé wat dee-d-ie mal... hij had toch niks te veel gebruikt, wou ze hopen...

35