Kanalje

sant geweest of zoo, dus 'n beetje toeschietelijker mocht m'neer nou toch ook wél wezen...

Lezen kon Jan zoo'n ietsje van een nietsje, je begrijpt, op je twaalfde jaar 't fabriek in, en dan vroeger óok al eens moeten helpen, affijn al die geleerdigheid daar dee je 't ook niet mee. Mie kon d'r nog minder van, die had al heel gauw op de kinderen moeten passen.

Hun heele leven hadden ze zoo geleefd, zonder verandering, zonder verlangen werden ze twee oudjes.

Rondom was 't Hollands volk eindelijk óok wakker geworden, dee z'n eischen van recht met plicht, van rust na arbeid. Jan dee niet mee, ging 's morgens naar, de fabriek, 's avonds terug weer, 's middags bleef-ie maar, dat spaarde je twee maal een loop, en je dée soms óok nog wel wat in je middaguur.

Jan was nou bij 't doosiesplakken gekomen, 't zwaardere werk dat ging al lang niet meer, en 't doosjesplakken ging eigenlijk óok niet. Je dee 't op stuk, en nou dat-ie oud begon te worden, deeën z'n oogen zoo'n pijn, beefden z'n handen vaak zoo erg, hij kon z'n tal haast niet meer halen, op 't laatst heelemaal niet meer, en dan werkte-n-ie maar z'n schafttijd door, om d'r tenminste nog zoowat te komen. Maar dat hielp op 't laatst ook al niet meer; van de week had-ie dan maar 'n bar slechte week gemaakt en de zaalbaas begon al te klagen, dat d'r met die Jan Velders heelemaal niks meer an te vangen was. M'neer zelf had ook al gezegd, dat 't werk minnetjes werd.

Mie tobde d'r over, vroeger had ze dat nooit zoo gedaan, maar nóu wel. Jan verdiende de centen en zij dee 't huishouden, dat was nou gewoon, soms verdiende zij d'r nog wat bij met 'n werkhuis of zoo. Ja Jan kwam tochnietop de middag thuis en je kon toch niet met je handen over mekaar gaan zitten, as je huiswerk af was.

Maar Jans verdiensten waren nou toch wel wat minnetjes... voor d'r zelf was 't niks, zij kon wel op 'n hoffie kommen, maar nou Jan... nou ja, 't armhuis, nou dat nooit, dan ging ze net zoo lief 't kerkhof in. Of ze nu broer en zuster waren daar gavve ze daar niks om, d'r was 'n man-nenkant, en d'r was 'n vrouwekant, en daarmee uit. Nou 't armhuis — net zoo lief was ze direct dood... maar wat dan, as Jan d'r is heelemaal gedaan kreeg, want daar draaide 't op uit, dat kon je zoo zien... ze tobde, en ze nam d'r nog maar twee werkhuizen bij, en ze veranderde twee van halve dagen in twee heele, en dan nam ze nog 'n kinderwasch. Zoo'n beetje bijverdienste kwam altijd wel te pas.

Toen was dat nadere feest van vijftig jaar gekomen, en dat had ze wel weer 'n beetje opgefleurd. In de krant had 't óok gestaan. Ze hadden 't wel twintig maal gespeld, en 't nog eris 'n paar maal vlot laten aflezen door Kees van d'r naast, die voor elke lezing 'n cent had gehad.

Van de fabriek wouen ze óok wat doen. Op 'n avond was kleine Piet

34