Kanalje

NA VIJFTIG JAAR.

Knussies zaten ze bij mekaar met z'n vijven, en ze wachtten op Jan... maar onderwijl dronken ze vast koffie... koppie na koppie dronken ze rustig... ze zatten d'r eenmaal voor, en ze hadden de tijd... trouwens nou was de koffie van Mie altijd heel goed, en heelemaal geen stroop d'r door...

Wel duurde 't wat lang... om vier uur zou-d-ie d'r geweest zijn, en nou was 't toch al over half vijf... as d'r maar niks was... as-ie maar vrij had kenne krijge... 't duurde dan maar bar lang... Mie tobde d'r over, stilletjes telkens even in d'r drukke gesprek... en dan was ze zeker wel 'n twintig keer 't steegie uitgedribbeld om te kijken of-ie d'r nog niet an kwam... dan was ze maar weer teruggekomen... en ze hadden maar wéér gepraat, en nog 'n koppie koffie gedronken, en nóg 'n sneetje koek gegeten van twaalf cente 'n heele met 'n mangel in 't midden... en dan had Mie weer gekeken...

D'r was feest bij Jan Velders. Vijftig jaar was 't geleden, dat-ie in de zeepziederij van de heeren Levert & Co. was gekomen.

»Vijftig jaar man, vijftig jaar«, Jan mocht d'r graag zoo eris over praten.

»Vijftig jaar, zeg, aan één stuk en nooit 'n dag ziek geweest... kom daar tegenwoordig nog eris om, dan lachen ze je uit man, dan lachen ze je uit.«

Met Mie praatte-n-ie d'r over als ze saam zaten op de bank voor hun huisje, en dan keken ze saam nog eris over die fabriekstijd terug... hun heele leven eigenlijk. Jan had wel d'ris geprobeerd om uit te rekenen hoeveel maal ie nou wel al de weg na 't fabriek was gegaan, maar dat kon-ie nooit klaarkrijgen.

Twaalf was-ie, toen-ie naar 't fabriek ging, eigenlijk was 't toen nog geen fabriek, alleen maar 'n paar groote schuren. Maar 't was den heeren goed gegaan, en nou was 't wel 'n fabriek, zoo'n echte met 'n schoorsteen en met 'n steenen poort.

De oue m'neer was nou dood, en de Co. dat was z'n schoonzoon... die was pas 'n jaar of vijf geleeën in de zaak gekommen, welja, vijf jaar net, toen 't varreken van Teun zoo ineenen afgemaakt had moeten wor-ren. Jan hield niet van den jongen m'neer; en van de Co., die ze stilletjes onder mekaar de kleine Koo noemden, daar hield-ie heelemaal niet van. Groosch, m'neertje, geen voorbeeld van, je moest niet denken, dat-ie ooit wat tegen je zei... affijn, philosopheerde Jan d'r dan maar weer over heen, nou moesten d'r ook wel weer standen wezen; en 'n heele hoop lui werden wel erg interessant tegenwoordig, maar, philosopheerde hij dan weer tegen zichzelf in, dat dee-d-ie altijd, hij was toch nooit interes-

33